AD MARIANUM BIZANTIUM
DUM TE SOLLICITAE lites componere turbae,
Et iuvat in medio dicere iura foro;
Me vero urbanis vacuum Bizantice curis
Rura tenent, studiis commodiora meis.
Hic ver perpetuum rapidique sub igne Leonis
Nutrit odoriferas terra benigna Rosas;
Mille nitent variis depicta coloribus arva
Floribus, et tenero gramine vernat humus.
Hic sunt arbutei foetus, hic mitia poma,
Lucidaque in gravidis vitibus uva nitet.
Hic nobis foetae praebent lac dulce capellae,
Suppeditantque sui pocula mellis apes;
Et foecunda seges, et pleno copia cornu
Aurea Dictaei secula reddit avi.
Pauper et angusti cultor studiosus agelli
Ceruleas vitam Naiadas inter ago:
Securos capio, quum nox venit humida, somnos,
Et satis est humili quaelibet herba toro.
At matutinum, quum Lucifer exerit astrum,
Et toto nitidus panditur orbe dies;
Nunc iuvat in densis disponere raetia ramis,
In quibus incautae praecipitentur aves.
Nunc lepores per saxa sequor vulpesque fugaces;
Et iubeo celeres voce subire canes.
Ite alacres, properate alacres, urgete trementem,
Effugeat vestros ne fera visa pedes.
Fulmineos alii quaerant in montibus apros,
Et cupiant rigidas perdomuisse feras:
Haec me praeda iuvat, haec sunt mihi gaudia cordi;
Conveniunt animo non fera facta meo.
Quum vero in medio Phoebus spatiatur Olympo,
Pascitur et sparsum longa per arva pecus;
Tunc ego frondiferae sub quaelibet arboris umbra
Decipio lentos carminis arte dies.
Hic; mihi dum veteres animo repetuntur amores,
Et Lyra dat querulos pollice tacta sonos;
Credo equidem nostros intellexisse dolores,
Sic mecum raucae dulce quaeruntur aves.
Solanturque meas arguto carmine curas
Turtur, et infaustum quae gemit Ales Itym.
Et coniux placida cantantem Chloridos aura
Ductus ab occiduis leniter afflat aquis.
Talia in Elysiis memorantur gaudia campis,
Vatibus antiquis si datur ulla fides.
Hinc modo sublimes animo profectus in auras
Protinus Aonii montis ad antra feror.
Illic Gorgonei florenti in margine fontis
Ludunt perpetuis numina docta choris.
Inter Amadryades, et Oreades, atque Napaeas
Stant Satyri, celeri turba notanda pede,
Sylvani, Faunique agiles, Dryadesque puellae,
Mixtaque Naiadibus flumina cana suis:
Extremumque agmen Chorae longo ordine ducens,
Explicat Aonii turba novenna iugi.
Hos inter medios cantat formosus Apollo,
Increpat aurata Calliopaea Lyra.
Pan deus Arcadiae gracili modulatur avena,
Ad sonitum reliquo subsiliente choro.
Parte alia umbroso cantat secretus in antro
Tityrus, Ausonii gloria prima soli:
Et dum septenna modulatur harundine Thyrsis,
Pastorum ludos Alphesiboeus agit.
In medio saltat coetu formosus Amyntas,
Nec cessat Lycidas, nec Coridonis amor.
Exultant circum montes, atque ardua saxa,
Et nihil in sacro vertice triste sonat.
Sic Mariane meae tranquilla per ocia vitae
Labuntur celeri tempora tarda pede.
Haec ego pace tua, praeponam (quantulacunque
Sunt bona) divitiis aurifer Herme tuis.
O possim tales inter deducere lusus,
Quae superant vitae tempora cuncta meae.
His ego nam studiis contingam nomine coelum,
Famaque post cineres nostra perennis erit.

AD SYLVIAM
Ducebam Facilem in sylvis sine crimine vitam,
Verbosi fugiens iurgia vana fori.
Illic sepositis demissus ad ocia curis
Pectore depuleram tristia cuncta meo.
Interdum molli claudebam languida somno
Lumina, vicinae murmure captus aquae;
Et modo muscoso cantabam abiectus in antro,
Increpitans querulae pollice filla lyrae.
Ah quoties, aliqua canerem dum solus in umbra,
et daret argutos dulcis avena sonos;
Agrestes vidi captos dulcedine Divos
Ducere confusos lata per arva choros.
Ah quoties viride sensi ingeminare Napaeas
Excepta alterno carmina nostra sono:
Et modo dissimili lectas de flore corollas,
Aptabamque meis mollia serta comis;
Errantesque inter nymphas spatiabar, et ipse
Decipiens variis tempora tarda iocis;
Et tranquilla mihi spirabant fata, nec umquam
Nostra cupidineus usserat ossa calor:
Quum formosa suis me Sylvia coepit ocellis,
Pressit et insolito libera colla iugo;
Non mihi iam sylvae, non sunt mihi moenia cordi,
Nec capiunt oculos florida prata meos.
Non facit ad nostras agrestis fistula curas,
Iuncta nec argutae consona verba lyrae.
Sola meos etenim praedata es Sylvia sensus,
Maxima nec sine te regna tenere velim.
At, tua dum cupidis complectar colla lacertis,
Tristia non renuam quaeque et acerba pati.
Si me longinquos iubeas transcurrere ad Indos,
Et ibi ab Eoo munera ferre mari:
Seu potius Lybicas me miseris inter harenas,
Quas movet assidui vis furiosa Noti;
Da modo te facilem, fiet quodcunque iubebis,
Conatusque meos ipse iuvabit Amor.
Tu mea spes sola es, tu lux mea, denique vitae
Ardorisque mei Terminus unus erit.
Et nisi letheis veniunt oblivia in undis,
Post obitum stygias te sequar inter aquas,
Qua terret miseras latratu Cerberus umbras,
Dum quatit anguineas per tria colla iubas;
Et Tytii saevus habitans sub pectore Vultur
Assiduum rabio distrahit ore iecur.
Impius Ixion radiis laceratur acutis,
Inque caput celeri volvitur usque rota.
Bellides et cribro toties frustrantur inani,
Eternumque loquax Sysiphus urget onus.
Et sitit in mediis infelix Tantalus undis,
Et frustra refugas appetit ore dapes.
Has inter furias, inter tormenta nocentum,
Te sequar haud dubia per loca mesta via.
Spes dabit in tenebris lumen, Venus aurea vires,
Audacem faciet me meus unus Amor.
Inveniam Elysii circum vaga flumina campi
Carpentem niveas te mea vita rosas
Heroas inter, formosasque Heroinas
Attonitas formae nobilitate tuae.
Illic transactae repetentes tempora vitae,
Tempora praecipiti praeteritura fuga,
Flebimus, haud ullo quod fit reparabilis aevo,
Si qua dies vitae fluxerit huius iners.
Dum licet hic igitur charos iungamus amores;
Nullaque, neve tibi, post funera, segniter olim
Temporis elapsi fit meminisse dolor.

AD MARIUM BRUTUM
DUM MEA Pegasei versatur in aggere fontis,
Et vacat Aoniis prima iuventa choris:
Nec se se gravibus potis est accingere curis,
Quam semel immiti compede vinxit Amor.
Tu vero, Euganea qua lapsus ab arce Timavus
Fundit in Illyricos ora novenna sinus,
Incolis antiquam Troiani Anthenoris urbem,
Atque Synopaeis moenia iacta viris,
Ardua Cecropii tractans precaepta Solonis,
Et volvens animo grandia Iura tuo.
Ecquid adhuc inter tantarum pondera rerum
Paschalis memorem te facit esse tui?
Si penitus veteris non es oblitus amici,
Nec tua lethaeus pectora torpor habet,
Qualiacunque libens nostrae cape munera Musae,
Quae tibi sint animi pignora certa mei.
Et quamquam maiora tuo sub pectore versas,
Sunt tamen haec studiis non aliena tuis,
Nam modo castaliis nemo est te notior antris,
Nemo Caballino largius amne bibit
Atque (ita sim felix) quoties tua docta revolvo
Carmina (iudicio est gratia si qua meo,)
Scripta cothurnati videor versare Maronis,
Aut Colophoniaci nobile Vatis opus.
Quis tua scripta neget culto certare Tibullo?
Cumque Phyletaeis vivere digna modis;
Quae te florentis sub tempora prima Iuventae
Flebilibus numeris scribere iussit Amor.
Perge igitur (sint aequa tuis modo numina factis)
Accipies meritis praemia digna tuis.
Vidimus a prima praesagia multa iuventa,
Et iam tunc laudis nuncia signa tuae.
Novimus ingenium, nec dum patientibus annis
Aemula Nelaeo verba diserta Seni.
Quis te mellifluis referantem pectora dictis
Doctius Arpino non putet ore loqui?
Iam Romana suas in te facundia vires,
Et priscum reparat Attica lingua decus.
Non ignota tibi Chrysippi inventa, nec ullus
In tam difficili qui latet arte locus.
Sacra Stagirei tibi sunt tentata Magistri,
Quae numquam pauper qui colit, esse potest.
Felix cui licuit spretis vulgaribus ausis
Ante diem studiis invigilare bonis.
Nunc alii veterum titulis censentur avorum:
Sed tua iam veteres Gloria vicit Avos.
Sed iam tempus adest patriis te reddere terris,
Summaque iam Patriae solvere vota tuae.
Absentem quae saepe suum suspirat Alumnum,
Teque dolet tantas ducere Brute moras.
Tolle moras igitur, nostrasque revertere in oras:
Sic tua felices coepta sequantur aves.
Ut vaga te reduci verrentem coerula remo
Accipiat placidis Hadria mitis aquis.
Ludant connexis circum tua rostra choreis
Quotquot coeruleos continet unda Deos.
Et tonet inflata Triton Super equora Concha,
Ad sonitum virides subsiliantque Dei.
Et vectus curru per inanes Iuppiter auras
Aequora prospectu mulceat alta suo.
Nulla micent toto contraria sydera coelo.
Nec madidus pluvias concitet auster aquas.
Laeta sed immensum foveat concordia pontum,
Spiret ab occiduo Chloridos aura Polo;
Et tua foelices comitentur carbasa venti,
Incolumis Patrio dum referare solo.

DE NATALI DIE
Iamque meae quintum vitae claudentia lustrum
Natalis redeunt annua sacra mei.
Salve sancta dies multos mihi culta per annos,
Nunc quoque selectos inter agenda iocos.
Non ego te Lybicis Nomadum captivus in oris,
Quum premeret nostros arcta cathena pedes,
Non colui; tibi nanque dedi pia thura, tulique,
Ante Deos casta munera parva manu,
Nec tamen asuetas potui tibi ducere pompas;
Irati nobis sic voluere Dei.
Ah gravis illa dies, qua vincula dura coactus,
Tortaque Barbarica verbera ferre manu.
Illius quoties mihi tempestatis imago
Se se offert, animo tristis imago meo;
Tunc mihi per totos sudor difunditur artus,
Arrectaeque rigent per caput omne comae.
Sed miserata meos clementia numina casus,
Me cito de tantis eripuere malis.
Nunc Diis auspicibus patriis iam redditus oris
Persolvam superis munera vota choris.
Nunc et Apollineae cingant mea tempora frondes,
Implicet et madidum festa corolla caput,
Impulsaeque meo vocales police chordae
Testentur dulci gaudia nostra sono.
Iam super accensas urantur olentia flammas
Cinama, et a rubro thura petita mari.
Pancheisque sacrae placentur odoribus arae,
Et prece coelestes propitientur Heri.
Et mollis cumulus Costi, et redolentis Amomi
Ante Deos suavi spiret odore lares.
Antiqui salvete lares, salvete penates:
O semper votis numina culta meis.
Infantem si me teneris aluistis ab annis,
Quum lusi vestros parvulus ante pedes:
Si vos rite colo, placidas advertite mentes,
Et facili nostras excipite aure preces;
Et quaecunque meas auditis Numina voces,
Este precor votis non aliena meis,
Ut mihi, dum fragilem liceat producere vitam,
In patria liceat vivere posse mea;
Et procul a populi fastu, atque forensibus auris,
Ocia privata degere tuta domo;
Nostraque sint nullis obnoxia pectora curis,
Dum mea cum violis mens volet atque rosis;
Inque sinu Dominae placidas deducere noctes,
Et non difficili detur amore frui;
Natalemque meum multos celebrare per annos,
Undique foelices quem comitentur aves,
Audiat, et pressis Erycina aspiret ocellis,
Et mea purpureus vota secundet Amor.

AD IOANNEM BONAM.
Me tenet Hadriaco circum pulsata profundo
Terra gelu, et rigida nunc adoperta nive.
Hic inter glacies atque horrida frigora brumae
Uror, ut Assyrio sub Iove nudus Arabs:
Uror ego, ut coelsum quum Syrius exerit astrum,
Uritur, Eoa quem rigat Indus aqua:
Uror ego, Aethnaeis ferrum velut uritur antris,
Mulciber irato quum struit arma Iovi:
Uror ego, ut liquido perfusa bitumina lampas,
Flavaque supposito flagrat ut igne seges:
Uror ego, et vivos iam iam conversus in ignes
Accendo afflatu frigida saxa meo.
Si mea florentem tangant suspiria sylvam,
Excutiet tremulas sylva perusta comas.
Si mea Caucaseos adeant suspiria montes,
Ardebunt Scythicae per iuga summa nives.
Solveret hic Oebri glacies, hic solveret Istri
Frigore concretas plurimus ardor aquas.
Ite procul dulces, miserumque relinquite amici,
Ne cadat in vestros haec mea flamma sinus.
At vos tergeminae mea rumpite pensa sorores,
Arbitrium vitae est quas penes omne meae.
Nam quid ego invisam cupiam producere vitam?
Si non ulla meis luctibus hora vacat:
Si non ulla meae veniunt solatia menti,
Sed resonat gemitu noxque diesque meo?
Quum nox atra venis, veniunt suspiria tecum,
Et mala, quae saevus plurima mittit amor.
Non mea iucundo declinat lumina somno,
Nec venit (heu misero) noctis amica quies:
Seu dolor, et lachrymae, tristesque ante omnia curae
Exagitant animum per freta vasta meum:
Nec faciunt nostri finem cum nocte dolores,
Sed magis est stimulo noctis acerba dies.
Quicquid ago, ad solitas rapitur mens anxia curas,
Et nihil est, quod iam me, nisi flere iuvet.
Iam mihi nec risus, nec sunt mihi gaudia cordi:
Conveniunt animo tristia cuncta meo.
Nec iuvat assiduis coelum lassare querelis,
Despiciunt nostras numina surda preces.
Nulla animo requies, nulla est spes certa salutis:
Quam foret in tantis mors mihi grata malis.
Sola meos etenim potis est finire labores,
Et requiem tantis mors dare sola malis.
Forsitan et mortem frustra imploravit inanis
Spes mea; quum nullam mors dare possit opem.
Forsitan et nobis idem post funera sensus
Permanet, extremam qui fuit ante diem;
Scilicet, aeternos ut cogar ferre dolores,
Nullaque fit lachrymis ultima meta meis.
At tu, quem placida respexit fronte Cupido,
Cui dat Amor faciles per sua regna vias;
Bonna, iubar patriae, iuvenum pulcherrime, sed qui
Ingenii superas dotibus, oris opes;
Dum legis haec nostras testantia carmina flammas,
Exemplo poteris cautus amare meo.

AD EUNDEM
Quae mihi misisti dulcissima carmina, nostris
Solamen tribuunt non mediocre malis;
Carmina quae Coo possint certare Phyletae,
Carmina, quae moriens vix imitetur Olor.
Certa ego sim demens, dum nostros arguis ignes,
Si querar, aut si te dicere vera negem.
Vera mones fateor, et cuncta salubria: sed me
Alterius nutu vivere cogit amor.
Qui valet, heu facile sitienti consulit aegro,
Abstineat gelidis ut patienter aquis.
Tu quoque, quem nondum violenta Cupidinis ira
Ussit, et intactum vulnere pectus habes;
Alterius facile damnas incendia, nec te
Usus, ut indoleas ad mala nostra, facit.
Omnis amans, tenerae quem torquet cura puellae,
Id quod amat nimium, vellet amare minus;
Vellet ut ille ferus sensim decresceret ardor,
Et levius fieri vellet amoris onus:
Sed contra assiduo depugnat Marte Cupido
Quoque magis retrahis te, magis ille premit.
Non tamen accipias ita, quae modo scribimus, ut me
Legitimi immemorem Bonna reare tori.
Forsitan et casti me dulcis cura cubilis
Decoquit, et nimio cogit amore mori:
Sed tu dum lachrymas, mea dum suspiria sentis,
Non amor est, dices, sed furor iste tuus.
Si, quod amas, securus habes, votoque potiris;
Cur gemis? et lachrymis turpiter ora rigas?
Flere decet miserum, qui spe frustratur amantem,
Nec potis est longas ferre in amore moras.
Haec tua. sed contra, quae nos adducimus, audi;
Et super addictis haec potiora tene.
Innumeri, quorum sunt nota poemata vates,
Quos sacer aeterni nominis urit amor;
Fingere multa solent, et veris iungere falsa,
Illicet ut varium pulchrius extet opus.
Credulus es, si vera putas cecinisse Tibullum,
Dum cupit in gelidis montibus esse lapis.
Credulus es, si vera putas cecinisse Poetas,
Quos legis assidua garrulitate queri.
Credulus es, si grandiloquis et lege solutis
Vatibus indubiam credis inesse fidem.
Me quoque, qui vatum veneror vestigia, saepe
Cogit Apollineus fingere multa calor;
Et nunc tam duros tibi sum mentitus amores,
Quos legis in scriptis Bonna diserte meis.
Quandoquidem audieram, blandam coepisse Dionem
In tua nescio quos damna movere dolos;
Scilicet, ut facerent te nostra incendia cautum,
Incautus placidis ne caperere dolis.

AD CAMILLUM DRACONEM AEGROTANTEM
Quod nunc immerita torqueris febre, molestum
Pascali nimis est culte Camille tuo.
Et certe, si vel precibus, vel viribus ullis,
Arte tibi aut aliqua ferre valeret opem;
Pro te non fugeret quaecunque pericla subire,
Dum tibi prima foret restituenda salus.
Et nunc caelicolas pro te languente fatigat,
Nam pia caelicolas vota precesque movent.
Huc ades e summo gratae tibi vertice Cyrrhae
Phaebe pater, medicae prime repertor opis;
Ferque salutiferas tecum, quas noveris herbas:
Dignus hic auxilio est quem tueare tuo.
Solus hic in vario terraeque marisque tumultu
Promptus in officio perstitit usque tuo.
Dumque alii gladios, et Martia munia tractant,
Ingentes aliis accumulantur opes;
Delectat Sylius alios venatus in altis,
Ast alios culti cura fatigat agri;
Hic vacat Aonidum studiis foelicibus, et te
Et tua securus sacra beata colit.
Dignus hic est igitur (si te tua sacra colentis
Cura movet) docta cui medeare manu;
Qui tibi perpetuas grates pro munere habebit,
Offeret et templis thura Sabaea tuis.
Ast ego mille super gratissima carmina pangam;
Si modo Phoebe tuam senserit eger opem.

DE MONILI DOMINAE
In quibus Indus aquis? quo te tulit amne Britannus,
Quod cingis Dominae colla monile meae?
Certe ego crediderim coeli in regionibus ortum
Inde per aereas huc cecidisse vias:
Nam, quae potus alit, quae tellus gignit, et Aer,
Illa ego non tanto munere digna putem;
Quam tua sors foelix, et sorte beatior omni
Dum toties nivea te tenet ipsa manu;
Aut, dum foecundo spatiaris Amoris in horto,
Et legis in mediis Aurea mala rosis;
Et modo formosis das oscula mille papillis,
Osculaque interdum mutua mille refers;
Oscula, quae tristis non possit carpere livor;
Oscula mortales apta beare viros.
O mihi si liceat varias assumere formas,
Et mea in innumeros vertere mebra modos;
Non ego raucus olor, non alta fronte iuvencus,
Sed fieri Domine posse, Monile, velim.

MARTINALES LUSUS
Iam Martinalis redeunt solennia pompae,
Festaque non tacito praetereunda pede.
Haec celebrat praesens pro Saturnalibus aetas,
Ut nihil antiquis invideamus avis.
Disscurunt iuvenes passim, celeresque puellae
Per medios urbis, sedula turba, vias:
Atque ferunt referuntque cito vaga munera cursu,
Munera, quae certi pondus amoris habent.
Laetitia, cantuque sonant loca cuncta, virumque
Excipiunt hylares, sydera celsa sonos:
Ducuntur variae per compita lata choreae,
Saltat amatori iuncta puella suo:
Impiger in medio populi fervore Cupido,
Molliter accensas vibrat in ora faces.
Interea multi tepefacta calore Lyei
Fertur inornatis ebria turba choris,
Qualiter, Ogigio rapitur quum protinus oestro,
Saltat in alternos concita Bacca pedes.
Haud aliter nostram rapitur vesana per urbem
Illa tumens multi turba calore meri.
Cernuntur loeti mediis sub noctibus ignes,
Accensaeque micant per latus omne faces:
Pulsa tremit pedibus tellus, clamoribus aether,
Ingeminant laetos concava tecta sonos.
Non tuba, non litui, non illic tympana desunt,
Non Aegiptiacis sistra verenda Deis.
Haud secus Ideis resonabant aera sub antris,
Quae puerum morti surripuere Iovem.
Perque domos passim convivia laeta parantur,
Sternitur Attalicis mensa beata toris,
Libantur veteri carchesia fervida Baccho,
Nec mala fumosum dilluit unda merum.
Tunc circum pleni calices inde vagantur,
Et castus toto pellitur orbe pudor,
Per risum, atque iocum, et cantus nox ducitur omnis,
Oblectat madidos alea iacta viros;
Sive coloratae Getulo murice chartae,
Quamque tenent gemini picta tabella Duces.
At levior teneras exercet cura puellas
Ludicra per teretes mille reperta nuces.
Hos inter lusus, haec inter festa, latenter
Nox abit, et roseis astra fugantur equis.

MARTINALIA
Nunc mihi, dum positis colo Martinalia curis,
Suggerat Ambrosias docta ministra dapes;
Et Bithynniaco maiora Toreumata Baccho
Impleat, et celeri det mihi plena manu.
Nunc o Libetrides, nunc o mea numina Musae,
Ocius ad nostras sumite plectra preces:
Nunc Aganippaeas pertundite pectine chordas,
Et mihi mellifluos fundite voce sonos.
Nil hic triste sonet, penitus sint omnia laeta,
Conveniant animo carmina vestra meo.
Torva procul duri valeat censura Catonis,
Quaeque Cleantaea lumina nube latent:
Vos quoque sollicitae procul hunc discedite curae;
Hic iocus, et risus, mollis et adsit amor.
Non pudor est viridi crines praecingere serto,
Nec festa annoso luce calere mero.
Nunc decet et pressis impellere cymbala palmis,
Et testudineae plectra movere Lyrae:
Nunc etiam charos mistum decet inter amicos
Ducere continuos nocte dieque choros:
Nunc decet et laetos ad sydera tollere cantus,
Et dare laetitiae consona verba meae.
Surge anime, et tantis, quantum licet, utere donis,
Dum vacat ad faciles blanda iuventa iocos.
Nam cito de nostro spargentur vertice cani,
Nec poterunt tremuli membra levare pedes.
Non dabitur laetas cantu traducere noctes,
Fallere nec variis tempora tarda iocis.
At tu clara dies, nullisque obducta tenebris,
Saepe mihi culta es, saepe colenda redi.

DE ROSA ARGENTEA
Dic Rosa, quae spinas caput exeris inter acutas,
Corytiosque tuo vincis odore crocos,
Cur te Phoebei nequent violare calores,
Quum micat Icarii stella proterva Canis:
Cur neque ventosae laedunt te frigora brumae,
Tros puer assiduo quum super imbre pluit.
Hunc mihi non tribuit tantum natura decorem,
Inque comas nullum ius habet illa meas:
Hunc florem, has spinas, tenui contexuit auro
Egregia Dominae ducta sed arte manus.
Addidit argentum, necnon mollissima serum
Vellera, quae varius tinxerat ante color.
His simul intetxtis Arabos infudit odores,
Et mihi naturae munera cuncta dedit:
Hoc etiam praestat; quia, quod creat illa, repente
Effluit, at longus hic erit artis honor.
Nil mirum, natura nova si vincitur arte
Illius, in qua se vicerat ipsa prius.
At tu dulce mei me, floscule munus amoris,
Fac memorem Dominae nocte, dieque meae.

DE SYLVIA
Dum mihi se facilem nuper mea Sylvia praebet,
Implicat et niveas per mea colla manus;
Mutuaque apprehensis coniungimus oscula labris,
Oscula, quae Paphiae vix imitentur Aves;
Obstupuere mei mira dulcedine sensus,
Nec stetit in proprio spiritus ipse loco:
Immo libens summum pervenit ad usque labellum,
Sed parat tacita proripere inde fuga
Scilicet ut dominae iucundo exceptus ab ore
Largius optato posset amore frui.
Interea parilem vim lux mea sensit amoris,
Seque anima visa est destituente mori.
Mira fides, mea dum properat, festinat et illa,
Illa anima est animae mista repente meae.
Sic mistus pariter geminus concrevit in unum
Spiritus, atque unus pectora bina colit.
Ex illo par affectus, par sensus utrique est.
Sumque ego pars melior illius, illa mei.

AD LUNAM
O Dea, quae puro nitidum caput exeris ortu,
Totaque fraterno plena nitore micas:
Sic tuus in medias sua lumina proferat umbras
Frater, et occiduas tardius intret aquas;
Ut dum Luna tuos nondum ciet Hesperus ignes,
Tu cupido foveas Endimiona sinu:
Nunc age nocturnos in lucem extende iugales,
Inque vicem nitidi munera fratris obi.
Ne modo, dum charos gremio complector amores,
Delitias retegat lux inimica meas:
Et, quia adhuc priscis te suspicor ignibus uri
Haec ego non verear te Dea teste loqui,
Ire quod aeternum vellem (nisi fata vetarent)
Et sine te noctes, et sine fratre dies;
Scilicet obscuris ut saecula cuncta tenebris,
Atque una assidua nocte sepulta forent.
Sic ego perpetuo fruerer securus amore,
Tuque tuo posses Endimione frui.