AD MARIANUM BIZANTIUM
DUM TE SOLLICITAE lites componere turbae,
Et iuvat in medio dicere iura foro;
Me vero urbanis vacuum Bizantice curis
Rura tenent, studiis commodiora meis.
Hic ver perpetuum rapidique sub igne Leonis
Nutrit odoriferas terra benigna Rosas;
Mille nitent variis depicta coloribus arva
Floribus, et tenero gramine vernat humus.
Hic sunt arbutei foetus, hic mitia poma,
Lucidaque in gravidis vitibus uva nitet.
Hic nobis foetae praebent lac dulce capellae,
Suppeditantque sui pocula mellis apes;
Et foecunda seges, et pleno copia cornu
Aurea Dictaei secula reddit avi.
Pauper et angusti cultor studiosus agelli
Ceruleas vitam Naiadas inter ago:
Securos capio, quum nox venit humida, somnos,
Et satis est humili quaelibet herba toro.
At matutinum, quum Lucifer exerit astrum,
Et toto nitidus panditur orbe dies;
Nunc iuvat in densis disponere raetia ramis,
In quibus incautae praecipitentur aves.
Nunc lepores per saxa sequor vulpesque fugaces;
Et iubeo celeres voce subire canes.
Ite alacres, properate alacres, urgete trementem,
Effugeat vestros ne fera visa pedes.
Fulmineos alii quaerant in montibus apros,
Et cupiant rigidas perdomuisse feras:
Haec me praeda iuvat, haec sunt mihi gaudia cordi;
Conveniunt animo non fera facta meo.
Quum vero in medio Phoebus spatiatur Olympo,
Pascitur et sparsum longa per arva pecus;
Tunc ego frondiferae sub quaelibet arboris umbra
Decipio lentos carminis arte dies.
Hic; mihi dum veteres animo repetuntur amores,
Et Lyra dat querulos pollice tacta sonos;
Credo equidem nostros intellexisse dolores,
Sic mecum raucae dulce quaeruntur aves.
Solanturque meas arguto carmine curas
Turtur, et infaustum quae gemit Ales Itym.
Et coniux placida cantantem Chloridos aura
Ductus ab occiduis leniter afflat aquis.
Talia in Elysiis memorantur gaudia campis,
Vatibus antiquis si datur ulla fides.
Hinc modo sublimes animo profectus in auras
Protinus Aonii montis ad antra feror.
Illic Gorgonei florenti in margine fontis
Ludunt perpetuis numina docta choris.
Inter Amadryades, et Oreades, atque Napaeas
Stant Satyri, celeri turba notanda pede,
Sylvani, Faunique agiles, Dryadesque puellae,
Mixtaque Naiadibus flumina cana suis:
Extremumque agmen Chorae longo ordine ducens,
Explicat Aonii turba novenna iugi.
Hos inter medios cantat formosus Apollo,
Increpat aurata Calliopaea Lyra.
Pan deus Arcadiae gracili modulatur avena,
Ad sonitum reliquo subsiliente choro.
Parte alia umbroso cantat secretus in antro
Tityrus, Ausonii gloria prima soli:
Et dum septenna modulatur harundine Thyrsis,
Pastorum ludos Alphesiboeus agit.
In medio saltat coetu formosus Amyntas,
Nec cessat Lycidas, nec Coridonis amor.
Exultant circum montes, atque ardua saxa,
Et nihil in sacro vertice triste sonat.
Sic Mariane meae tranquilla per ocia vitae
Labuntur celeri tempora tarda pede.
Haec ego pace tua, praeponam (quantulacunque
Sunt bona) divitiis aurifer Herme tuis.
O possim tales inter deducere lusus,
Quae superant vitae tempora cuncta meae.
His ego nam studiis contingam nomine coelum,
Famaque post cineres nostra perennis erit.