CXXIX. AD DELIAM
Dum bipedum collo veheris suspensa duorum,
Delia, te pleno prosequor officio.
Decutio totam tua sub vestigia Cyprum,
Nec pudet impuram verrere crine viam.
Tu tamen Orlando atque illa mage dura columna,
Quam Maruscarum perpoliere nates,
Torvum fronte micas et me transversa tueris,
Ceu solet obscenum rustica capra marem.
Spretum mene putem? Non Hercule: sic tua longum
Vivat calvities et tua mamma putris.
Quin aliquid de te spero, nil namque petenti
Cum dicis: nolo, iam scio, quid cupias.