CXXXVII. HENRICUS 4.us SCHISMATICUS ORATORIBUS MISSIS AD GREGORIUM VII. PONTIFICEM, CUIUS EXTITERAT ACERRIMUS OPPUGNATOR, PACEM ROGAT. POEMATION
Fregerat Henrici furias septemque Trionum
Iurgia Gregorius, quem subvehit altius orbe
Cum superis divisus honos, quem cernua clamat
Relligio dominum, cui frontem rite verendam
Irradiat surgens triplici terrore potestas.
Iamque reluctanti sed vincla momorderat ore
Hostis atrox sacrisque palam conterritus armis
Miserat egregios Canusina ad moenia patres
Cum patre semideo pacem veniamque pacisci.
Ut sacrum proceres limen tenuere piisque
Pectoribus pressere solum, prior omnibus unus,
Cui lingua placidae torrentia flumina Suadae
Cecropia gravitate fluunt: »Patrum optime«, dixit,
»En tua pugnaces inclinat ad oscula cristas
Secum vota ferens vasti Germania mundi
Et petit, ut superi similem te Principis esse
Testari parcendo velis. Non ista fatemur
Henricum meruisse; tuae bella impia Romae
Intulit, et toto coetus Aquilone coactos
Sacrilegumque senem furiali armasse tiara 245
Novimus in superos, in magni iura Tonantis,
In tua sceptra, Pater, triplicem terrentia mundum.
Ast hinc adde decus et maxima crimina sonti
Ignoscendo doce, tu quantum ignoscere possis.
Certe ille haud nocuit: scelus est voluisse nocere,
Nam tibi sola potest hostis nocuisse voluntas,
Non manus. In tanto positum te culmine sortis
Non rabies mortalis adit minabundave Erynnis
Fulmine Taenario, non caelum denique et astra,
Nam caelo par est, imo est tua dextera caelum.
Ut Phoeben ultra statio est, quam nubila nunquam
Incestant flammaeque atque alitis impetus Austri:
Nempe loco stat tuta quies, terraeque tumultus
Despicit e stabili pax incorrupta sereno,
Sic perstant tua regna animusque invictus ad omnem
Incursum nimiumque suus. Quid perfida tentas
Seditio? Hic iuncta est Romana ac caelica virtus.
An pugnando cupis miranti ostendere mundo
Nullis posse istam furiis effringier arcem?
Aspice: Gregorio meritas dant vulnera palmas
Protinus atque ipsae gaudent prodesse ruinae.
Ergo triunphales Henrico supplice lauros
Auge pace pia: sacra ad vestigia porro
Lapsantem et patrio lacrymantem amplectere vultu.
Namque dedit poenas. Lotari Mavortis in illum
Infremuit furor et gladii fortuna Suevi,
Et coniuratus regale exscindere nomen
Saepe cruentatum properavit Saxo per Albim.
Pone modum, Gregori: tibi nam debebimus uni
Pacatam Europen renovataque foedera caeli
Atque hominum; petimus, tua sit clementia tanti.« 246