CXLII. ORPHEI DE MORTE EURYDICES QUERELA
Sederat Odrysias gelidi prope Strimonis undas
Orpheus et maestum tentabat pectine carmen.
Languebant vires et vox incerta manusque
Threiciam moderata chelyn, sed saxa, sed undae
Audivere pios inter suspiria cantus. 250
Protinus e celsis delapsa est montibus umbra,
Et quercus sensere manum, sua flumina vinxit
Attonitus Strimon, raptae dum coniugis umbras
Et veteres iterat vates Pangaeus amores.
»Hei mihi«, clamabat, »rapta qui coniuge solus
Heu nimium semper fatis agitabor iniquis.
Vos, nemora et fontes, tuque, Actias Orythia,
Plorabis semper mecum. Mea plectra secutae
Euridicen secto servabunt cortice fagi,
Atque meos discent Rhodopeia saxa dolores.
Te perdant superi, pratorum squallida pestis,
Te, lingua vibrante draco, te, nostra ferire
Gaudia qui poteras et foedera solvere lecti
Atque uno geminas animas occidere morsu.«