CLVI. AD CONDILUM »QUAE MALA SINT DOMINI ETC.« PARAPHRASIS VII.
Non est, quod poscas, ut serviat aureus Hermus
Indorumque tibi gemmae, non dives Erythra,
Non ut congestum rumpant tua scrinia Gangem,
Condile; nil tantis opus est pulsare querelis
Sidera, quod domini positus sub iure superbi
Alterius iussis rigido sub verbere vivas.
Nescis heu! nescis, quae sint fastidia regum,
Quam flagris dominos premat horrida cura potentes.
Namque tibi levis herba thorum, placidumque cubile
Dat casa arundinibus iuncoque intexta palustri,
Invitatque alacres properanti murmure somnos
Rivulus et niveis interlita lympha lapillis.
Caius in aurata deponens corpora sponda
Absterret somnos curis duramque quietem
In plumis male fultus alit: vix primus Eoo
Fulgor et effusi caelum implevere nitores,
En linquit properans thalamos perque atria Romae
Oscula et insanam vix primo mane salutem 264
Circumfert tremebundus eques, licet asperet auras
Nimbus et implacidi grassentur verbera Cauri.
Tu rudis haud socios fratresve patremve nec ipsum,
Condile, avere iubes dominum. Tabularia Phoebus
Ostendit Caio nec gratae nomina chartae,
Cinamus hinc veteris concredita pondera gazae
Expedit et leges monstrat vacuumque tribunal.
Tu facili sumptu satur et non divite luxu
Distentus Phoebum nescis pallere petentem.
Iniussus quod donat ager, quod vilia Bacchi
Munera proponunt, duroque exclusa lacerto
Terra parens frugum florentibus educat hortis,
Id stomacho poscente voras. Sed fervida forsan,
Condile, flagra times, dextraque terenda calenti
Hordea formidas? Caius sua membra perenni
Sub podagra vexata dolet, chiragraque rigentes
Vix transfert vel ad ora manus et verbera mille
Flagraque mille pati vellet quam perpete morbo
Infringi et durum semper servare cubile.
Non tibi membra scatent, non tristi viscera tabo
Atque orta e dapibus sanie, non membra dolorem
Et rigidae a coenis sumunt sua pabula febres.
Cur ergo haud malles tanto gaudere sereno
Vilis et innocuus vitae quam maxima regum
Munia vel sellas membris fregisse curules?