XVII. B. ALOISIUS GONZAGA INFERNO INVICTUS ODE ANNO 1700
Sol arma noctis discutit horrido
Pallata caelo, tum tener emicat
Vultusque primum vagientes
E thalamo Thetidis revolvit.
Sic et verendi pectoris indoles
Educta sacris sub penetralibus
Dat magna vel primis in annis,
Quaeque atavum cita laude virtus
Sublime spirat. Sic quoque centiceps
Megera quantum te super ipsius
Fidemque Cociti metumque
Erigeres, tremebunda vidit,
Gonzaga caelo debite, sordidis
Indigne terris inque micantibus
Divum choraeis ore sacrum
Purpureo bibiture nectar,
Frustraque ab omni parte inamabiles
Pestes coegit, quas Stygis edidit
Uligo pastas in maligni
Lethifera Phlegetontis alga, 111
Atque arma movit. Destituit tamen
Estincta inanes lampas Erynnias,
Trucesque constanti catervae
Consilio iuvenis refractae
Sensere, certo quam pede pergeret
Ad destinatae littora gloriae
Quantaque calcaret repulsa
Regna et opes strepitumque vulgi;
Quassansque dixit Persephone comam
Et viperinum stridula verticem:
»O cassa virtus, o peremptum
Indomito decus omne Diti!
Gonzaga vicit! Scilicet impotens
Non emovendos corripuit gradus
Coeptisque laudandis inheret
(Heu fateor) metuitque frangi.
Non totus Orcus, non triplici Canis
Hians baratro verteret obvium,
Non ipsa, non coniux, vel alta
Centimani rabies gigantis.
Male auspicatae iam piget aleae,
Piget Gradivi. Concidit irrita
Spes omnis, et vinci recusat,
Cui superum properantur arma
Totoque caelum fulmine militat.
Vidi, phalanges cum premeret meas
Bellator, a leva polorum
Insolitos crepuisse pulsus.
Horresco! circum quantus in igneos
Surgebat hostes caelituum globus
Lateque crispatas rotabat
Caeruleum per inane taedas.
Eheu! dolosae si qua fides Stygi,
Si quando nostro pectore veritas
Invita sedit: stat triunphus
Nexilibus radiatus astris
Tibi, Aloisi, quem bene finxeras
Vi temperata, vi stabilis boni,
Manetque de Phoebo recusum
Emeritam diadema frontem. 112