XLV. VOTA DECEMBRIS AD NASCITURUM DOMINUM ELEGIA
Si quis honor fidei, si qua est fiducia fasso,
Sit mihi pro merito, lux mea, vera loqui.
Anni meta vocor, sera quam lampade Titan
Fessus et exhaustis Cinthia tangit equis.
Horrida ab incultis manat mihi rictibus unda,
Quam Capricornus iners, quam mala Capra vomit.
Increpitat tremulas crinalis stiria malas
Statque superfuso barba coacta gelu.
Frons crispat nebulas, dat rauca tonitrua guttur,
Pectus alit ventos, lumina fulmen agunt.
Nudus, inops, tristis, ferus exanguisque December
Ipse anni senium nuncupor, ipse lues.
Tabe afflata mea nudata est frondibus arbor,
Et nemorum virides procubuere comae.
Rure Napea fugit, depulsa excedit Oreas
Culminibus, Nais gurgite, fronde Drias.
Attamen ut penitus noscar, mea tristis imago
Quam metuenda homini, tam magis apta Deo est.
Tu fers delicias, tu fers solatia tecum,
Ipse et solamen deliciumque tibi.
Non iuvat auctorem mundi male fida voluptas,
Nec petit ex aliis, quam dare novit, opem,
Aspectuque tuo vetus horror et umbra recedet,
Divinoque meus surget ab ore decor.
Attamen, ut squallor maneat, tua lumina fient
Clarius obiectu conspicienda meo.
Phoebus ab oppositis properat formosior umbris,
Candidior densa Delia nocte nitet.
Hei mihi, quid spero? Non est tua, dure December,
Saevities teneris artubus apta Dei.
Quonam illum exciperes gremio complexus? An isto,
Quem gravat horrifico Parrhasis ursa gelu?
Quam grato afficeres risu? Quam dulce foveres? 149
Si tibi dulcedo, si tibi risus abest.
Te tantum viso fieret perterritus infans,
Pallidior vultu frigidiorque tuo.
Dum mecum haec volvo, mea lux, mensesque rependo,
Queis ducibus nitidi tempora veris eunt,
Dum cerno, quam quisque nitet florente iuventa
Mollior ad cunas commodiorque tuas,
Tum mihi et obliquus livor precordia mordet,
Et salit impatiens corde micante dolor,
Et mens est totos nebula corrumpere soles,
Ut niger utque mihi concolor annus eat,
Et mens est auctor late turbare flagello
Purpureas terrae luxuriantis opes.
Sed cum pacis amans et pacis blande sequester
Occurris, rigidae detumuere minae.
Tum sisto Boream iam iam sua tela vibrantem
Et dico: »Placidus non probat ista puer.«
Ah, propera tandem et propius res aspice nostras
Et mea solicito pectora solve metu.
Certe ego nil habeo, tu lasso caelica mundo
Munera ab ethereo prodigus axe vehis.
Prodigus esse aliis poteris, sed largior illi,
Cui, cum nil habeat, tu dare plura potes.