PSALMUS 1.
Ne, pater, horrisona qui frontis nube severae
Et formidata concutis astra manu,
Ne, dum lethiferi torrent tua corda furores,
Argue, nam fiam te feriente cinis.
Fallor, namque ruent nostrae quoque signa ruinae,
Nec de me reliquus vel cinis ullus erit.
Ah frangat saevam Nemesim Clementia victrix,
Nec vincat placidum vindicis ira Patrem. 153
Sum miser, esse miser videar tibi; caelitus a te
Invoco Paeoniam tristis et aeger opem.
Mens turbata gemit, pergunt mala mentis in artus,
Imaque difusus sauciat ossa dolor.
Quo tamen usque feris? Patrio nam pectore quando
Cedet cum rigida victa bilance Themis?
O vultus adverte pios, o lumine frontis
Discute quae nostrum surripit umbra diem.
Ipse vide, Genitor, genitor namque esse probaris,
Dum nondum patior, quae meruisse piget.
Infernas merui sedes, loca nigra, subire
Atque Acheronthaei torrida claustra lacus.
Verum (si qua fides misero est) non debita sonti
Tartara nec trepidum me mea poena movet.
Hoc unum horresco, quod te sub Dite silerem
Cogerer et Domini non memor esse mei.
Hinc timor, hinc lacrymae, quas, fert amor ales ad aethram,
Quas iacit in nostros anxia cura sinus.
Hinc quoties turpis nigroque invecta curuli
Extinguit nitidum Cimeris umbra diem,
Me mihi tunc umbrae ostendunt, mihi cernor in illis,
Et nox est animi tristis imago mei.
Horreo, nec placidae mens est dare membra quieti,
Nec possem, somno si dare membra velim.
At, si decubui, lacrymor lacrymisque solutis
Illicet in calido flumine strata natant.
Lugeo, dum rorant pennis humentibus umbrae,
Et certat lacrymis nox mihi tota suis.
At, si quando animus, si lumina lassa quierunt,
Condidit et tenuis languida membra sopor,
Tunc tua fatali subit ira accincta flagello
Cocitusque minax Tenariumque Chaos.
Occurrunt Furiae nostrum in discrimen hiantes
Et quatiens piceam torva Megera facem.
Lumina turbantur visis turbantque quietem,
Et reliquus mesto tergitur imbre sopor.
Commerui, fateor, quod te linquente iacerem,
Utque iocus fierem, queis modo terror eram.
Tartara me vincunt Furiaeque impune minaces,
Namque vident vires consenuisse meas. 154
Sed quae flamma meas, sed quae (nam sentio) fibras
Pervolat etherei flaminis aura potens?
Nosco meo luctu placatum et supplice voto
Iam te fulmineas deposuisse minas.
O procul hinc foedi, procul hinc absistite coetus,
Exemplar sceleris praesidiumque mei.
Vox fletus accepta mei est, et iacta per aras
Inter demissas mascula thura preces.
Dis fugiat posthac, et quae Deus ultor in ora
Fixerit in Stygia vulnera cernat aqua.
Mox lateat fugiens, caligo ignisque latentem
Torqueat et rapido saevior igne pudor.

LII. PSALMUS 2. BEATI, QUORUM REMISSAE ETC.
Felix, cui veteres superum clementia culpas
Tersit et admissi signa relicta mali!
Felix, qui sceleri non se devinxit, et ille,
Cui gravis in duplici non sedet ore dolus.
Ast ego nec puram servavi a crimine mentem
Nec petii etheream crimina fassus opem.
Hei mihi, cur tacui? Nam qui mea crimina sensit,
Sensisset miseras forsitan ille preces.
Quid iuvat, heu, longos gemitu transmittere soles
Et procul a domina iudicis aure queri?
En linquit meus ossa vigor viresque residunt
Et quatit arcanus conscia corda dolor.
Talia dicebam, dum me tua, maxime rerum,
Ingenti premeret pondere dextra minax.
Hinc, mea dum trepidum me dura silentia terrent
Et fovet arcanam vindicis ira luem,
Te petii, multum tua profuit ira nocendo,
Illa dedit stimulos, obtulit illa viam.
En ego conversus mea dixi probra tibique
Detexi trepida vulnera caeca manu.
Ante tuum iacui depressa fronte tribunal 155
Et dixi: Fateor, quae tacuisse piget.
Parce, pater, damnat nam turpia facta suaeque
Testis nequitiae, qui fuit auctor, adest.
Clamanti caecos tua dispulit aura dolores,
Haec finis belli signaque pacis erant.
Discite, qui caelum cupitis, commissa fateri
Nec pavido indignas nectere corde moras.
Nam procul abscedent nec tangent fulmina fassum,
Etsi de superis ceu gravis imber eant.
Sed rursum illecebris nostram Styx callida mentem
Circuit, et veteres pellor inire vias.
Eripe me dura rursum obsidione gementem,
O pia spes animi delliciumque mei.
Attamen (en sensi) tua vox consurgit ab imo
Pectore et oranti talia dicta refert:
»Parce metu! Supero tua mens erecta favore
Vitare insidias et mala cuncta sciet.
Non te, qua graderis caelo duce, semita fallet
Incertumque reges me praeeunte gradum.
Utque solet tenerae mater vestigia prolis,
Ipse manu atque oculis te sequar usque meis.
Sic ad me quisquis vultusque et vota levabit,
Illicet etheream sentiet aeger opem,
Ni, iumenta velut, queis mentis nulla facultas,
Apprimat indigno lumina prona solo.«
Sic tu, sic refero: Qui non miratus adorat
Elatoque tuum suspicit ore iubar,
Illi colla iugis et fraeno comprime rictus,
Exulet in sylvas, qui sine mente fuit.
Illum urge stimulis claususque in nube trisulca
Stulta cruentato verbere terga feri.
Cessatum sic poena scelus ceu colla piorum
Divina amplexu dextra fovente premat.
Vicimus: ingentes manibus praetendite palmas,
Vicimus: in crines plurima laurus eat.
Vicimus, o socii, quorum, qui cuncta gubernat,
Regnat in ardenti pectore divus amor.
Parta mihi venia est, Genitorque per oscula luctum
Humentesque meo tersit ab ore notas.
Sic cecidisse fuit sic et peccasse superbum,
Sic tumet a tanto vindice nostra salus. 156