LII. PSALMUS 2. BEATI, QUORUM REMISSAE ETC.
Felix, cui veteres superum clementia culpas
Tersit et admissi signa relicta mali!
Felix, qui sceleri non se devinxit, et ille,
Cui gravis in duplici non sedet ore dolus.
Ast ego nec puram servavi a crimine mentem
Nec petii etheream crimina fassus opem.
Hei mihi, cur tacui? Nam qui mea crimina sensit,
Sensisset miseras forsitan ille preces.
Quid iuvat, heu, longos gemitu transmittere soles
Et procul a domina iudicis aure queri?
En linquit meus ossa vigor viresque residunt
Et quatit arcanus conscia corda dolor.
Talia dicebam, dum me tua, maxime rerum,
Ingenti premeret pondere dextra minax.
Hinc, mea dum trepidum me dura silentia terrent
Et fovet arcanam vindicis ira luem,
Te petii, multum tua profuit ira nocendo,
Illa dedit stimulos, obtulit illa viam.
En ego conversus mea dixi probra tibique
Detexi trepida vulnera caeca manu.
Ante tuum iacui depressa fronte tribunal 155
Et dixi: Fateor, quae tacuisse piget.
Parce, pater, damnat nam turpia facta suaeque
Testis nequitiae, qui fuit auctor, adest.
Clamanti caecos tua dispulit aura dolores,
Haec finis belli signaque pacis erant.
Discite, qui caelum cupitis, commissa fateri
Nec pavido indignas nectere corde moras.
Nam procul abscedent nec tangent fulmina fassum,
Etsi de superis ceu gravis imber eant.
Sed rursum illecebris nostram Styx callida mentem
Circuit, et veteres pellor inire vias.
Eripe me dura rursum obsidione gementem,
O pia spes animi delliciumque mei.
Attamen (en sensi) tua vox consurgit ab imo
Pectore et oranti talia dicta refert:
»Parce metu! Supero tua mens erecta favore
Vitare insidias et mala cuncta sciet.
Non te, qua graderis caelo duce, semita fallet
Incertumque reges me praeeunte gradum.
Utque solet tenerae mater vestigia prolis,
Ipse manu atque oculis te sequar usque meis.
Sic ad me quisquis vultusque et vota levabit,
Illicet etheream sentiet aeger opem,
Ni, iumenta velut, queis mentis nulla facultas,
Apprimat indigno lumina prona solo.«
Sic tu, sic refero: Qui non miratus adorat
Elatoque tuum suspicit ore iubar,
Illi colla iugis et fraeno comprime rictus,
Exulet in sylvas, qui sine mente fuit.
Illum urge stimulis claususque in nube trisulca
Stulta cruentato verbere terga feri.
Cessatum sic poena scelus ceu colla piorum
Divina amplexu dextra fovente premat.
Vicimus: ingentes manibus praetendite palmas,
Vicimus: in crines plurima laurus eat.
Vicimus, o socii, quorum, qui cuncta gubernat,
Regnat in ardenti pectore divus amor.
Parta mihi venia est, Genitorque per oscula luctum
Humentesque meo tersit ab ore notas.
Sic cecidisse fuit sic et peccasse superbum,
Sic tumet a tanto vindice nostra salus. 156