LXVI. PSALMUS: DOMINE, NE IN FURORE ETC., QUONIAM SAGITTAE TUAE ETC.
Siste manum, vindex, tua vis dum fervet in arcu,
Et fremit intorto fulmine laesa Themis,
Siste, precor. Fixis horrent mea membra sagittis,
Quodque in me ferias, nil nisi vulnus habes.
Ast, eheu, tua dextra novos conspirat in ictus,
Ira iram sequitur, vulnera vulnus alit.
Cur nondum satis est? Prope vindicis ore timendo
Territa de misero corpore vita fugit;
Quin fugit, utque redit menti scelus, illa recurrit,
Ne mors sit lacrymis summa modusque meis.
Tanta est cum lacrymis nostrae concordia vitae:
Cum redeunt lacrymae, tum mea vita redit.
Sic gemitus vita est, sic sunt mea pabula luctus,
Sic mihi corde viget, spirat ab ore dolor.
Quot scelera et scelerum quot sentio pectore motus,
Non sunt tot nostrae tenuia fila comae.
Mergor: sunt Austri suspiria, crimina fluctus.
Fallor, nam fluctus praeterit, illa manent.
An maneant, dubitem, dum me superincubat ingens
Sarcina ceu toto culmine lapsus Atlas?
Scinditur in vulnus quondam commissa cicatrix,
Praeteritumque nefas iam nova culpa ciet.
Iamque aetas aequata probris, et more reorum
Obvenit impexis nostra iuventa comis.
Hinc labor, hinc scelerum sub pondere curvus anhelo
Nec pereo, ut gravius saepe perire queam.
Posthumus ipse mihi vel post mea fata superstes
Credor et in medio corpus inane rogo.
Tristi fronte ferox, Titan dum circuit orbem,
Vix traho semianimes per loca sola gradus.
Ut mea mens caelo, menti mea membra rebellant,
Membra Acherontaeo subdita facta iugo.
Falsa mei noscunt, sed gaudent credere sensus
Exitiumque suum, dum capiuntur, amant.
O quali cecidi de culmine! Vilis et excors 176
Volvor in obscaeno mersus ad ora luto.
Qualis eram quondam! Quam sum mutatus ab illo,
Qui fueram domini cura comesque mei.
Hinc reliquos abigit maior mihi causa dolores,
Haec mentem, haec oculos, haec sibi corda rapit.
Hinc ego non cesso gemitu rugire perenni,
Ceu solet in vacuis fixa leena iugis.
Siste manum flammasque, pater, qui saepe dolenti,
Dulcius ut possim te reperire, lates,
Qui nube horrificas vultus, ut territa corda
Pronuba ad amplexus advocet ira tuos.
Es pater, es iudex, utinam de patre benigno
Exquiras, iudex an mea fata velit.
Tu luctus expende meos, namque omnia cernis
Et pensare malum, quod facis ipse, potes.
En torpent vires, trepidat cor, lumina languent,
Lumina nequitiae parsque ducesque meae.
In me armatur amor, dextraque vibrantur amica
Cominus in nostram concita tela necem.
Sed bene habet, merito nostri laeduntur amores,
Si pietas Domini, si mihi laesus amor.
Qui pro me steterant, quos non sors dira removit,
Nunc referunt trepidum pallida turba pedem.
Qui mea fata petit telis impune, gementem
Obsidet et nudum sauciat ense latus.
Nec satis: exacuunt tristes in vulnera linguas,
Et superat rigidam perfida lingua manum.
Si quid laudis inest, si qua est mihi fama nocenti,
Vocibus hanc pugnant dilacerare suis.
Dum necat orta dies, moriens dum suscitat astra,
In me lethali cuditur arte dolus.
Ast ego ceu mutus non verbis verba repono,
Et mihi pro tantis vocibus auris abest.
Haec est spes nostri, sunt haec solatia fati,
Ut solus videas, qui mea probra iubes.
Te rogo, qui in gemitus nos non sinis ire secundos,
Sed primas facili suscipis aure preces.
Te rogo ab hostili mea vel convicia labro
Vel dele e medio perfida labra die,
Ne ducat festos temeraria turba triunphos 177
Gaudeat et nostris facta superba malis,
Riserit haud impune agitatum sorte mihique
Haud impune suos iecerit ante sales.
Sed quo me veteris rapiunt contagia lapsus,
Quo caecus, sceleris poena relicta, dolor?
Quid queror haec merito passus? Nam crimine crimen
Plectitur et magno saepe furore furor.
Contempsi auctorem, contemptum ulciscitur orbis.
Cur doleam, partes si ferit ille suas?
Linquite sanguineae nemorum iuga, linquite tygres
Et loca securo non adeunda pede.
Sibila, dentem, ungues coniuratamque ferarum
In me saevitiam quaelibet antra vomant.
Fulmina nube pluant et, quam mihi Phoebus ademit,
Dent lucem ultrici fulmina iacta manu.
In me concutiat tellus sua viscera, et in me
Insurgat gravibus turbida Doris aquis.
Cuncta libens patior meque ad maiora paravi,
Nam poena poenam plus meruisse dolet.
Nam face Tartarea nigrisque armata colubris
Considet ante oculos horrida culpa meos.
»Poenitet« exclamo, turbant suspiria vocem
Et verba ulterius non sinit ire dolor.
Sed medicina mei sic est doluisse doloris,
Dum vulnus retego, vulneris ardor abit.
»Poenitet« ergo iterum clamo et, dum vita manebit,
Causam nequitiae vox aget ista meae.
Audiet et Garamas, septemfluus audiet Ister,
Quosque premit stabili Parrhasis ursa gelu,
Sylvarumque dabunt imi responsa receptus,
Et pulsata meo saxa dolore gement.
Quin etiam turpis non una piacula noxae
Mens est divinos ante litare pedes.
Imbuet immensus redimita altaria sanguis,
Fumabit patria merce superbus Arabs.
Ostendent positae mea crimina et ora tabellae
Et vivet pictus tempus in omne dolor.
Interea tumidus numeroque et viribus hostis
Vivit et indignum polluit ore diem.
Hic poscit nostrae per probra et vulnera famae 178
Sternere lethales ad mea fata vias,
Quodque magis, mea nunc pietas ridetur ab illo
Promeritisque studet damna referre meis.
Tu tamen, o nostris toties pulsate querelis,
Cuius inextincto fulgurat igne manus,
Una salus, spes una tuis, fortissime rerum,
O ades et nostrum fulmine cinge latus.
Tunc mala me tellus, Erebi me tota fatiget
Dextera, nam tanto vindice sospes ero.