LXIX. PARAPHRASIS IN ODEM 9. PRIMI LIBRI HORATII
Aspice, ut aerii surgant iuga cana Soractis
Utque laborantes nivium sub pondere sylvae
A Cauro pulsante gemant, ut flumen acuta
Devinctum glacie, patrioque in gurgite passim
Captivae servent ingrata silentia Nymphae.
Implacidum, Taliarche, gelu nimbosque frementes
Igne doma et large lignis atque abiete secta
Ingentes compone focos testaque Sabina
Grandia ferventem deprome in pocula Bacchum.
Caetera mitte deis, nec vernum perge teporem
Nec resides vano Zephyros deposcere voto.
Sunt haec caelitibus curae, qui tempora certo
Iure adigunt clausumque suis sub legibus annum
Per varias properare vices: cito concidet ingens
Arbiter Ionii Boreas, praemissaque veris
Gratia nimbisonae sedabit iurgia brumae,
Ultra nec pinus brumali agitata flagello
Sive lacessitae pulsabunt flabra cupressi.
Ne, quid erit, quaeras, sed suscipe crastina quicquid
Lux tulerit, libeatque diem quemcumque beato
Apposuisse lucro et donis plausisse deorum.
Si nondum tremulae frigus deforme senectae
Te premit, et nescis canac fastidia curae
Mente potens nimiumque tuus, ne sperne petenti
Indulgere animo quicquid licet: auctus amicis
Urge pedes festisque diem partire choraeis.
Quin et, Romuleo qua pubes Martia septo
Proludit pugnas vincendique omina Parthi,
Ne pigeat conferre manum, dum condat anhelum
Axem solis Atlas, certa dum conscius hora
Invisas comites mulcere et fallere dulci
Sermone assuetos hibemae taedia noctis. 184