LXXIX. ITER AD ANTRUM BETHLEMITICUM STYLO LIVII ANDRONICI, POETAE VETUSTISSIMI IAMBICI
Acurasso, ne mihi abusa sit via, grandibo gradus.
Vix queo, pape! oppido mi prae curriculo istactenus desudascitur,
Egomet iam gravastellus, nec meo immerito, cluo,
Defloccata canitudo et vires concipilatae meum itiner lamberant.
Inque tute, bucaeda bubsa, per tua te quaeso pecuda,
Sic ne te infelicare velit magnos Iovis, inque mihi ignaruri, 193
In qua domu puerum puera Puerpera peperit et lactem nato danit.
Atat, gemiti vox meas aureis batuit. Ellum! euax! ipsus est Diespiter,
Qui manceps humanum capital in specu suo cordolio luit.
Salve, mea lubentia, turturille; salve, passercule, columbule,
Mi lepus, mea monedula, mulse, mel, mellilla, mellinia,
Tu mepte dulcificas, o licessit mi tecum aevum agere,
Moriri nequitur ibus, qui tecom sedent.
Fungi sunto et buccones, bucculenti, eleborosi, blitei,
Qui mavolunt cunctare, nec hilari convenibunt te, o Deus ipsissime,
Ut labias isti tuo nidamento applicent et dorsa in curvedinem duint.
Egone me hinc aliquo abstulam? Nae cerritus, si id faxo, fuam.
Nam mea confirmitate autumo me, quod volupe est, a te impetrassere,
Mi decet te amplectier efflictim et contente, qui caelos amplectis manu.