15. EPITHALAMIUM IN MATTHAEUM HERBAM MEDIOLANENSEM ET MARGARITAM COSTABILEM FERRARIENSEM
Non opus est citharis, ad sacra iugalia, vestris.
Bellerophontei, turba verenda, chori;
Huc potius roseo redimitus tempora vinclo,
Legitimas dextra concutiente faces,
Huc ades, et taedis faveas, Hymenaee, maritis,
Haec est tutelae, subdita cura, tuae.
Tu mea plectra move, dignis ut versibus aequem,
Sponsorum laudes, tu mea plectra move.
Te duce, pulcher Hymen, Matthaeo iungitur Herbae,
Costabilis casto, casta puella, viro.
Sive velis formam, sanctosque requirere mores,
Praestat et illa nurus, praestat et ille viros.
Sive domos veteres, et stemmata noscere, mavis,
Nobile, sponsa, genus; nobile, sponsus habet.
Demum sive genus maternum, sive paternum
Quaeras; et matre est, et generosa patre.
Ipse etiam amborum, vir, nobilitate parentum
Pollet, et antiquis inclytus extat avis.
Patria non eadem est; Ferraria protulit illam,
Anguigerae pater huic urbis alumnus erat.
Una puellarum formas supereminet omnes,
Postquam in virgineo, constitit apta, choro.
Non aliter totum cum plena receperit orbem
Condit fraternas, obvia luna, rotas.
Ne tamen ignores, cuius sit nata parentis;
Costabilis genuit Bartholomaeus eam,
Vir gravis et prudens, fortis, moderatus et aequus,
Multum Principibus gratus et inde suis.
Cum foret orator Venetam legandus in urbem,
Anguigerumve ducem; Bartholomaeus iit.
Omnes vero, quibus Ferraria pulchra superbit.
Costabilem notum est, exsuperare domos.
Sive vetustatem grandesve requiris alumnos,
Haec vetus, haec claris est generosa viris,
Sed mora longa foret percurrere singula verbis,
Nec caperet tantum, grande volumen, opus.
Finem igitur faciam, videar ne longior aequo,
Sermonem longum non amat hora brevis.
Ante tamen, cui terra, fretum, cui sidera parent,
Supplice communem voce rogabo Deum;
Sospitet ut nuptam tranquilla pace, virumque,
Et duo cara bona pectora iungat ave.