16. AD PERINUM
Ipse sator mundi, precor, et sanctissima virgo
Dent tibi felicem, care Perine, viam.
I, precor, i, cautus, faveant tibi numina cuncta,
Ac tibi tuta bonum semita praestet iter;
Et tua te incolumem videat placidissima Cypros,
Cypros Acidaliae semper amata deae.
Ipse tuos multis discessus flebo diebus,
O quoties nostrum flebile carmen erit!
Deserui patriam, matrem cum fratre reliqui,
Et potui lacrimas tum retinere meas,
Quas modo non possum te digrediente tenere.
Aspice, quam fletu lumina nostra madent!
Cum ferus Aeacides notis seductus ab antris
Intravit falso Scythia tecta dolo,
Non adeo abreptum doluit Patroclum Achilles,
Cui fuerat summa iunctus amicitia;
Non mihi consuetae veniunt in carmine vires;
Mutescet longo nostra dolore chelys.
Te flebunt nostrae lugubri carmine Musae,
Te flebit posita noster Apollo lyra.
Multa mea pro te mactabitur hostia dextra,
Urentur sacris thura Sabaea focis.
Assidue precibus superos mactabo benignis,
Ut tibi dent faciles per freta longa vias.
Qui me cunque status, quisquis feret orbis in alto,
Tu mihi, tu semper pectore fixus eris;
Tu pariter fixum serves sub corde Ioannem,
Et nobis facito mutuus adsit amor.
Dicere plura vetor; dolor obstruit ora loquentis,
Extremumque tibi nil nisi dico: Vale.