ELEGIA III. IN DISCESSU THOMAE DE BASILIO ET MARIAE BOMIAE EJUSDEM CONJUGIS
Eloqar, an sileam? Vos o, vos parcite, quotquot
Incorrupta estis pectora juncta fide.
Eloquar: Humanis nihil est in rebus acerbum,
Integer ut penitae sensus amicitiae.
Scilicet ille meas lento moerore medullas
Pascitur, atque acri viscera figit acu,
Ille meo dulces avertit lumine somnos,
Ille voluptates eripit, ille jocos.
Namque ego, concordes habui quos unice amicos,
Jam modo de multis unus et alter erant.
Praeteriere duae, suberit jam tertia messis,
Ex quo alter colles ivit in Euganeos,
Magnum alter molitus iter Latia arva, sinusque
Apparat aequoreae visere Parthenopes.
Quis mihi, quis praesens absentem penset amicum,
Et desiderium leniat alloquio?
Heu! nimis est miserum pariter caruisse duobus!
Quo fugis? o coeptum siste, Basille, gradum.

-- 188 --

O nondum amplexu te nostro subtrahe! fors et
Extremis te nunc alloquimur lacrymis!
An non Helveticas satis est tentasse pruinas,
Praeter et Alpinos isse vagum scopulos?
Teutoniaque diu desudavisse palaestra
Artibus allectum pallados ingenuae,
Ni Fors ignotis te iterum populisque, plagisque
Avulsum nostro misceat e gremio?
Atqui clara suo cum te Germania Eoo,
Magnaque reddiderit Vindobona Illyricis
Nuper littoribus reducem, dulcique potitum.
Conjugio, heu! longe tunc aliam atque aliam
De te animo fovi spem credulus, et fore, dixi,
Ut patriis posthac te juvet in laribus
Exercere bonum tranquilla per otia amorem,
Felicem simili prole aliquando patrem.
Haec erat una mei spes pectoris, una voluptas,
Hoc desiderium dulce animi fuerat,
Quae nunc insani rapientes omnia venti
Nubibus, et surdo cassa dabunt pelago.
At tu, quae potis una animum flexisse ruentis,
Heu profugum retine, dia Neaera, virum:
Nunc age, nunc digitis vocale impellito buxum,
Et moestum querulis ede melos fidibus.
Olli blanditias, olli dic dulcia verba,
Si quae vis properum forte animum teneat.
Cui loquor? aut ubi sum? si conjurata marito
Vela dari ventis ipsa Neaera jubet.
Scilicet ipsa cupit longaevum visere patrem;

-- 189 --

Ipsam agitat carae dulcis amor patriae.
Objicit infestos nequidquam illi Hadria fluctus,
Navifragamque Auster saevit agens hyemem,
Quin in complexum Genitricis et oscula tamdem
Omnibus impatiens nata ruat studiis.
Hei mihi! quis pulcra damnet pietate Neaeram,
Quis non propositam suadet ire viam?
Ipse ego, qui peream absentis moerore Basilli,
Flectibus adspersos qui modo mitto Elegos,
Assensisse meo cogor (miserabile!) damno,
Manantesque genis tergere lacrymulas.
Quamquam o! dissidium carae spectare Neaerae
Immotus sicco lumine qui poterit,
Huic chalybe, et rigido stabunt praecordia ferro,
Nec quidquam humani in pectore moris erit.
Ast ego, cui vera ornatam virtute Neaeram,
Et mores penitus nosse datum aureolos,
Et cor magnanimum, mentemque ad grandia natam,
Excultumque bonis artibus ingenium,
Quid faciam? quae me miser ad solatia vertam?
Quî non sollicita solvar amaritie?
Namque peregrino quoties sermone loquentem
Sive tuo, Tamesis, Sequana, sive tuo,
Caelesti memini contingere cuncta lepore
Nympham propitiis pol genitam Charisin;
Sive repercusso tremulos vibrare orichalco
Nervos, atque animae fundere molle melos,
Tunc mihi nec mens, neve color manet amplius idem,
Singultu sed vox haeret in ancipiti.

-- 190 --

At quale hoc visum est media inter carmina monstrum?
Trajicit objectum quaeve carina fretum?
Heu dolor! heu pietas! nostrum vehit illa Basillum
Trans mare in ignotas, teque, Neaera, plagas.
Omnia jam vidi, puppem miserabilis illam
Qui vidi nostro e littore vela dare!
In quascumque tamen ventus vos deferat oras,
O mihi tam fida cogniti amicitia,
Quos nunc Neptuni liquentia carpere regna
Adspicio, unanimi vivite amore diu
Felices ambo, memores et vivite nostri,
Quandoquidem nostro nil pote vos animo
Eximere. Heu! ventis jam jam volat acta carina,
Seque meis sensim subtrahit ex oculis.
Jamque, Basille, vale…. Sed vos nunc ite perennes,
Ite piae nostris luminibus lacrymae.

-- 191 --