V. IN DORIN CATELLAM SUAVISSIMAM HENDECASYLLABI
Dori, deliciae meae, Catella,
Quam quotquot cupiunt mihi placere
Esse ajunt lepidam, et satis venustam;
At qui laedere me volunt maligne,
Certant, nec lepidam esse, nec venustam;
Salve, et unius assis aestimato
Sermones hominum inficetiorum.
Ten' quisquam potis est negare bellam,
Dori, deliciae meae? recentem
Quae vincis niveo nivem colore, et
Lac, et lilia, candidosque cycnos,
Seu quid candidius nive est, cycnisque;
Quae omnes exsuperas nigris ocellis
passerumque greges, columbulosque?
Ut te longus honor decet jubarum!
Ut rictus patuli, et caput rotundum!
Quantis te Charites, Venusque dextra
Imbuere jocis, leporibusque,
Mea sive manu cibum capis, seu
Assultas reduci, rotasque caudam, aut

-- 257 --

Incedis bipes, appetisque collum
Meum, os discupiens suaviari,
Prodens laetitiam levi latratu!
Tu, si forte domo parumper absum,
Coenandi immemor, immemor bibendi
Prae desiderio impotente nostri
Januam vigili labore servas
Fusa humi misere, licet quiesse
Pulvinaribus, atque sueta lectis,
Et moestos gemitus cies eo usque
Donec ipsa tuis videns ocellis
Me tandem reducem appetis, salutas.
Dori, deliciae meae, Catella,
Fide cara mihi, leporibusque,
Salve et unius assis aestimato
Sermones hominum inficetiorum.