29.
Martinalia nunc hyems reuexit:
Adsit farreus orbis et placentae
Sectae portio sortienda, crustum
Incido cereale frustulatim.
Non argenteus aereusque nobis

-- 75v --

Desit nummus et aureum numisma
Quod per singula frusta partiamur,
Et de uimine textilis quasillus
Sortes accipiat duplexque mappa
Praetexat. Superi, fauete mensae,
Quorum expers opis est inauspicatus
Conuiua, et Ceres, et pater Lyaeus:
Vobis primus honos habendus; inde
Conuiuae Mario, meo sodali,
Hanc libo Cererem, hoc merum propino,
Pro ritu patriae peculiari,
Nos solemniter ut pares amicos
Confarranea uinculo perenni
Martinalia caelitus secundent
Concordique fide ligent et omnes
Fęlix omen inauguret sodales.
Nec de sorte sua queratur ullus
Sitque aeris nota susque deque foelix
Atque argentea; nanque gloriatur
Illo Iuppiter, hoc colore Luna est.
Sed sol aureus innitescit auro
Quod cuncti cupimus. Quis ergo munus
Sortitur? Marius. Sapit, nec ultra
Amens, caeca, uolubilis putanda est,
Sed Sors prouida Lynceis ocellis:
Fallax alea nescit optionem.

-- 76 --

Quamuis caetera uisibus patescant
Nec sint inuia Lynceis ocellis,
Visus, quem penes est uidere, sese
Ignorat, neque uisilis sibi ipsi est.
Vt praepes semel euolat, nec unquam
Obtutu est docilis reciprocanti
In sese et propriam redire lucem;
Rursus lucis inops et orba uisus
Nec se pupula, nec diem tuetur.
Sic mens consilium sagax amicum
Quaerat, quando sui magistra rara est
Et prudentior alteri docendo,
Nec constat sibi. Quo magis secundus
Est iudex aliunde postulandus,
Laeuam ut dextera, pes pedem requirit.
Cuius ceu speculi resultet orbe
Mens examine mutuo uicissim
Quae sese ex alio uidere gestit:
Externi monitus capax suique
Vt bino pede fidit. At maligna,
Vecors, exoculata mens uacillat,
Infelix, bene quae monentis odit
Praecepta et sapientiorem obaudit.

-- 76v --

Magno foenore si negociari
Quaeris, si quota maximis, caduca
Permutare perennibus laboras,
Vita deside parce feriari.
Nam postquam breuis ocii uoluptas
Velox effluit, heu, fugacis aeui
Iacturam irreparabilem dolere
Nil sero iuuat! Ergo quid moramur?
Cur non imus in arduos labores?
An plumae, et Venus, et scyphi retardant,
Et somnus, pater oscitationis?
Quae monstra haec patimur trucesque cantus
Syrenum? Quibus euiramur herbis?
Quonam carmine, quo uenenor angue?
Cur nugamur et interire tempus
Hoc permittimus inter ociandum,
Cuius uendibile est labore caelum?
Vitae ad relliquias breues prioris
Ventum est: pars quota temporis superstes,
Momentum breue restat. Ergo quicquid
Hoc uitae reliquum est, Deo dicemus.
Hic me, dum loquor, increpat morantem
Vltra nec sinit esse tardiorem:
Haec occasio parua comparandi
Vitam quam cupimus beatiorem.