2. Ad eundem super aquae rosaceae xenio
Dum Venus auxilio properat, ferus inguine rupto

-- 78v --

Cum iuueni Mauors insidiatus erat,
Currentem remorata rosa est spinaque rigenti
Perstrinxit teneros cuspis acuta pedes.
Hinc manasse ferunt de quo rosa tincta cruorem;
Nec satis est, lacrimis ebria facta deae est.
Non tamen est irata rosis dea, compta quod illo
Flore nec inuitam uicit utranque deam.[ERROR: no reftable :]2,7-8 vv. in margine additi
Hinc memor hunc rorem suffusum in flore fugaci
Non patitur lento Mulciber igne mori,
Coniugis et lacrimas uxorius elicit omnes,
Quaeque luat fucum, multa remanat aqua;
Exudatque liquor foliis et odoribus ustis
Deque breui munus flore perenne manet,
Quod tibi pro xenio Iani missura Calendis
Interea ambrosiam distulit alma Venus.
Tu simplex ne fata time Cynareia: cordi est
Si dea, riualem parce timere deum.
Sed tantum immiti ne respue durus ocello
Quod petit: heu, surdos ultio digna manet!
Sed, precor, haec inuisa ferat rosa candida, quamuis
Quo tincta est, illo sanguine nata Venus.
Si tamen obseruas nutum, si uota capessis
Cuius obaudiri uerba benigna nefas,
Quae modo dat lacrimas, per quas dea pulcra quod optat
Ostendit doni proditione sui,
Nectar et ambrosiam dabit haec cyathosque deorum,
Nocte una cuius uel deus esse potes.