5. Ad Laurentem Alterium

-- 136v --

Parce tui, Laurens, culpare silentia uatis
Ni cupis eiusdem criminis esse reus.
Nam duo lustra fere nobis transacta, sodales
Ex quo segnities detinet una duos.
Ergo pari titulo damnemur uterque necesse est,
Aut uenia est nostrae mutua danda morae;
Siue resarciri culpae commissa prioris
Scribendi grata sedulitate iuuat,
Eia age, Romulea maturet ab urbe uicissim
Interpręs animi littera crebra tui,
Festinosque regat cursus per idonea, siue huic
Appia, Flamminia est siue terenda uia.
Mox interiectos facile est transmittere fluctus,
Seu Bari, Anconis moenia siue petet.
Illinc adsiduas merces portare uidebit
Et crebras ad nos ire redire rates.
Ergo reportandis facilis tibi copia scriptis
Et maris et terrae prompta nec una uia est.
Quod nisi pertesum studii sanctique laboris
Scribendique pium dextra recusat opus,
Gratas redde uices et magno foenore soluas
Praeteritae, Laurens, tempora longa morae.
Quid, cunctaris adhuc? Veteris fidique sodalis
Num, precor, admonitus tardior esse potes?

-- 137 --

At non talis eras aegro cum largus amico,
Nec satis incolumi, prodigus hospes eras.
Heu ubi prisca fides? Tanti quo foedus amoris
Fluxit et officii gratia magna tui?
Qui pro me solitus non parcere sumptibus ullis
Et medicis census exhibuisse tuos,
Deseris absentem, mutatus et alter ab illo,
Scilicet atque alio mobilis axe uolas;
Et simul ex oculis nostri praesentia fluxit,
Protinus ex animo est mutua lapsa fides!
Si tamen officii uestigia parua prioris
Restant, si qua mei nominis umbra manet,
Solari iustos per scripta reciproca questus
Nec desiderium parce leuare meum:
Sic intermissi damnum soluetur amoris,
Sic poteris laesam restituisse fidem,
Quae posthac nullo fiet mutabilis aeuo,
Vt reor, et quouis tempore maior erit.
Nam pro te mecum praesentis imago loquetur
Auctorisque loco scripta uel instar erunt;
Et licet absentes, blando sermone fruemur,
Oraque finitimi littera reddet heri;
Vlla nec annorum aut uasti spatia ultima mundi
Aeternam poterunt dissociare fidem.
Tam procul expulso quod si Sulmonis alumno

-- 137v --

Scribere dignatus quisquis amicus erat,
Nec tibi uicino rescribere turpe sodali
Inque uicem alternum reddere iure: »Vale!«