-- 205v --

26. De quercu, lilio, aquilis et oraculo ad Iulium II. Pontificem Maximum
Aegra ministrabat populis alimenta uetustis
Chaonis antiquo silua superba Ioue;
Nunc meliore Iouis censetur numine nostri
Quercus et aethereo nectare plena fluit,
Proque suis aquilas gaudet iactare columbis
Turbato dociles fulmina ferre Ioui,
Accumulantque decus noua lilia flore perenni,
Lilia purpureis conspicienda comis:
Nanque interflorent sociis intersita conis,
Arboris et floris certat utrinque decus;
Ergo intermixtis quercus decorantur ouantes
Floribus et cingunt pontificale caput.
Nec solum in terris uictoria tanta triumphat,
Axe sed aethereo querna corona sonat,
Quae modo tot ciues compensat ab hoste recaeptos
Et celebrat capiti reddita membra suo.
O lili, o sociae feelicia foedera quercus,
O rerum feelix copula parque fides,
O foelix ales, qui frondibus usque beatis
Pasceris et cono surgis in astra pari!
Spes uotumque poli, uobis auctoribus »Io!«,
Mundus »Io,« magna uoce »triumphe!« canet.
Nec modo liliolis querni decorantur honores,
Sed licet auguriis scire futura piis;
Nanque canit praepes rostro crepitante Tonantis
Nullaque praemonuit certius augur auis:

-- 206 --

»Lilia florescunt, dominantur lilia, ueris
Munere perpetuo perfruitura sui,
Victricesque aquilae toto uolitamus in orbe,
Adsurgit quernis quaelibet umbra comis.
Tristis et attonita est lachrymis Aurora gelatis,
Memnonio qualis funere uisa fuit;
Tristis et in primo caligat Lucifer ortu,
Laetus at occiduis mergitur Hesper aquis;
Non, Oriens, ultra bacchabere; regia Ditis
Pallet et horrorem dissimulare nequit.
Horrescunt Pangaea, pauent Rodopeia saxa,
Exanguisque tuo stringeris, Hebre, metu;
Pallet et insolitis tremefactus motibus ingens
Caucasus et caeli pondere pressus Athlas.
Nanque Arctos Boreasque tonant, tonat Hesper et omnis
Pulsa Caledonio terra fragore sonat;
Hinc dea Pyrene flammata ceraunia torquet,
Hinc uolat Alpinis cuspis hyulca iugis.
Tot uolucres coetu conuexa obnubimus uno,
Pascimur et ramis, quercus opaca, tuis,
Alituumque cohors suspensa per aera summum
Porrigimus nostro[ERROR: no reftable :]26,47 nostro suprascriptum: summo fulmen et arma Ioui.
Dumque tonat, crustis squamosus inhorruit anguis,
Ore nec immani lingua trisulca micat,
Attonitique pauent posita feritate leones
Et noua per mortes fertilis hydra suas,
Insolitusque timor furesque luposque fatigat,

-- 206v --

Nec Iouis audito fulmine gryphes hyant.
Hinc spolia ostentant sacrae Titania quercus
Vittataeque decus lilia frontis ouant,
Et diademato gaudentia uertice florent
Lilia cum quernis tam bene iuncta comis,
Inque uicem caelo germana cacumina tollunt
Et longas tendunt qualibet usque manus.
Sed magis haec pulsis censentur germina monstris,
Passa nec immanes subter habere feras.
Nanque infra regio praedonum immunis onustas
Vellere, lacte graues pascere gaudet oues,
Maiestasque loci tot ouilia sancta tuetur,
Pastoresque pios innocuosque greges.
Scilicet omne nefas reuerentia sola relegat,
Horrendusque sua relligione locus;
Totus et usque sacer tanto se numine iactat
Lucus et archano nobilis umbra metu.
Haec mihi bina patent umbracula dulceque praestant
Hospitium in nidos officiosa meos.
Nanque meos ungues a crimine tempero nec me
Polluit illicito foeda cruore sitis!«
Haec ales, mox clara sonant oracula luci
Auguris: »Adsertor Iulius orbis erit!«