Heu male frenat hyems, frenis ac lege teneri
Indociles ambo. Nam cum nouus ingruit imber,
Vna palus campos omnes simul aruaque mersat
Dilluuio quodam et late stagnantibus undis.
Mox alia in sudo mandantur semina caelo
Cum semel efluxit uitium breue plusue minusue
Menstrua tempestas campis fugitiua relictis.
Nec procul a nobis uestigia parua supersunt
Relliquiaeque breues Epidauri et littora nuda:
Quod breue nos inter decimus lapis interuallum
Metitur, medium quodcunque interiacet aruis,
Dedita planities fundis per amoena propinquis
Rura, suburbanique soli noua praedia quondam,
Nunc quoque nec steriles campi nec lassa colendo
Aut effoeta seges. Verum praetoria restant
Nulla uetustatis, licet illa fuisse probemus
Saxorum magnis per tot fragmenta ruinis
Ruderibusque nouis. Squallent magalia paruae
Nunc angusta casae, duris habitata colonis;
Vnum illustre tamen monimentum et nobile restat,
Vrbis aquaeductus, quem nulla oblitterat aetas:
Materies adeo magni est operosa laboris,
Ferrea durities calcis, quae tempore nullo
Trita est, adsidue quamuis calcetur eundo.
Sic ubi ductus aquae fuerat, nunc semita facta est

Previous page

Next page