En Cicero nostri temporis atque Maro
Nasonem Sulmo taceat, Verona Catullum
Et sileat vates Itala terra suos.
Ne ferat in celum Milesia terra poetas
Tuque tuos sileas, Creta diserta, sales
Destinat insipiens sapientes Grecia septem
Iactare; octavi nos meminisse iuvat.
Hec quicumque tuas vidit legitque Camenas
Personat et Cricii nomen ad astra levat.
Et merito; quis enim nisi vera probanda fatur
Cogitur hec eadem vate iubente loqui.
Nam cui nota magis fuerit Parnasia ruppes?
Cui dederit Latiam Caliopea Chelym?
Quis veneranda nomen coluit magis antra sororum?
Cui dedit auratam doctus Apollo lyram
Quam tibi? Qui tumido cantas fera bello cothurno.
Seu leuibus numeris nectis amoris opus
Sive Sophocleo iuvat arma referre cothurno
Sevaque non humili condere [a] bella tuba
Sive per alternos Venerem tibi ponere versus.
Seu placet ad lyrici carminis ire pedem.
Cum sis ergo sacre censor venerandus pagine
Cum te Phebus amet, Pieridesque colant.
Cesar Apollinea cinxit tua tempora lauro
Judicium equali cum dare Laure vales.
Carmina nostra refer tibi si subiecta probantur
Si nostram docte laudaveris ode thaliam
Contingam summis sydera verticibus;
Protinus [b] lex triplicem spargam tua gesta per orbem
Syderibusque meo carmine notus eris.
At si forte meos, presul, damnaveris orsus
Accipiet nostros flamma vel unda modos
Hactenus haec; brevibus peragetur pagina verbis,
Posthac carminibus vir celebrande meis. a: corr. ex contendere b: del. Syderibusque meo