Eximiae menti licet hinc humana negasset,
(Talpa ad divinum lumen:) prudentia laudem;
At novit Caietanus quam fortiter omnes
Sustentat virtutum actus, illustrat, et ornat,
Arbitrii domitrix proprii submissa voluntas.
Mergitur in vitium virtus, ea quando relicto
Praesidis imperio, Icariis vult surgere pennis.
Ac velut hostiles bello lacerare phalanges,
Materia est laudis; quod si Ducis edita pugnam
Iussa vetent, reus est, properat qui ad proelia miles.
Amittit non iussa suum victoria nomen.
Victor erat, vetitis iuvenis nisi Manlius armis
Pugnasset, quemque intrepidi vigor extulit ensis,
Depressit vetitum patris; cui bellica grandes
Gloria spondebat lauros, patris ira cupressos
Erexit, natique scelus mucrone piavit.
Interdum generosus ovat sine sanguine pulcher
Imperii facilis miles: velut ille, prehensum
Cum gladio peteret, iugulo iam proximus, hostem,
Opportuna cava mox ut fuit hora receptus
Significata tuba, dextram, gladiumque repressit:
Qui melius, tulit, esse hosti quoque credere vitam,
Iussa Ducis monitas quam detrectare phalanges,
Et vetitum hostili satiare cadavere ferrum.
Non aliter Caietanus, cui pectoris omne
Subdidit arbitrium, Mystae demissus obedit.
10 Roma tuis iterum sese nova montibus infert
Lampas, Apostolici faenus factura talenti:
Maior ut in modio lateat lux prodit ab undis
Adriacis, sacro Latium quae vestiat igne:
Excipe Roma istam, non quam sudaria celant,

Previous page

Next page