Hoc tamen exposuit, scriptum quod missile prodit:
Mirari alpina pectus sibi rupe fuisse
Durius, immitesque ursas feritate, vel ipsas
Hircanas superasse tigres, et frigore brumam
Arctoi minuisse freti, quod lentus, et excors
Consumi flammis tanti nequisset amoris.
Nil aliud novi, dulcis quo te iste beavit
Caietane puer: reliquos celare favores
Divinos poteras, nunquam celare valebas
Virtutum heroos tibi quos donavit amictus:
Quaequae animo fortunatae tibi noctis adhaesit
Istius pietas, solito occurrente Decembris
Solstitio, maiore augens praecordia flamma,
Caietane tuis quod sol aeternus obivit
Solstitium palmis, aestu exundante docebas.
O fortunatam noctem, splendere micantis
Est phaebi quae passa faces, cui praevius ivit
Virginis Aurorae candor; positumque Thienis
Aeternum manibus fecit consistere solem.
Felices palmae, felicia brachia, felix
Nocturnus Phaebi nunquam occumbentis Horizon!
23 Cum Caietanus, Mariano colle recedens
Iret ovans, nati quod ductus ad oscula regis
Expendens, inquit: quantum mortalia possunt,
Corporeae moli, carnique immersa videre
Lumina, iam vidi; magis hinc mea pectora dulcis
Extimulat fervor, quo te pulcherrime IESU
Aeterna Verbi specie tumulatus adorem.
Interea tantae lucis, qua ferveo, certum
Conservo pignus; vivo quae dona dedisti,
Haec tua defuncto pietas concedet amanti.

Previous page

Next page