Caucasei soboles, adversae ubi frigore brumae,
Infaecunda dapes nescit, Cereremque perenni,
Proscribit sterilis tellus tumulata pruina.
Sed Venetas quod monstrum istud pervaserit oras,
Cultus ubi plenis ager inturgescit aristis;
Et promptum Aeoliis, faciles mare flatibus escas
Advehit; infelix fuerat felicibus hospes,
Prodigio par visa plagis: sed iusta nocentes
A longe, ut feriant ducit Rhamnusia mortes.
Pestiferi fuerat nuper quos visa veneni
Praeteriisse lues; (veluti minus ulta furores
Humanos Nemesis, iustam aequatura severae
Aerumnae lancem, plures in nostra vocaret
Damna neces) avidae famis immansueta tyrannis
Terruit, et saevo petiit praecordia telo.
18 Ut desolatae plebis, quam vulnere talis
Extenuat maiore furor, lacrymabile vidit
Exitium Caietanus; mox intimus illi
Ardor, et illustris pietas suspendere durae
Obsequium non passa fami; prospexit egenae
Caietanus inops, ventris solatia turbae.
Ille etenim (quae flamma viri!) quam Numinis uno
Impulsu, procerum non exorata piorum
Submisit sibi dextra stipem, pene immemor escae,
Quam sibi, quam sociis debebat fratribus, orbum
Depluit in vulgus fugitivae, in pabula vitae.
Fatali esurie languens, non inscia flammae
Turba Thieneae, velut ad commune propelli
Visa penu, patulos publica ad solatia postes
Sollicitat, dextraque escas a paupere sumit.
Mirandum plane est, inopem potuisse Thienem

Previous page

Next page