Indumenta parat; quibus et Salomonia cedit
Spreta clamis, Phrygiasque pari candore superba
Confundit pictura nurus; et vile recusat
Germen, Arachneae, formam, postponere telae.
Sic Deus abiectum florem, sic ornat agreste
Obsequium, solumque homini famulantia vestit
Mancipia, ut male sollicitum de vestibus, una
Messis agri condemnet herum: sic Numen ephebos
Aurorae pascit volucres; ut vilia nostras
In victu immodicas carpant animalia curas.
Est hominum commune penu, mens sola Tonantis
Provida: floriferis venit unde et gratia campis,
Et victus volucrum: rerum illi nulla propago,
Ima licet, neglecta manet: cui conditus Orbis
Obsequitur, primae donatus imagine mentis,
Ingenito solus non est homo cura parenti?
Qui fieri potis est, ut mens concredita Coelo,
Subsidiis fraudata gemat, quibus improba carnis
Detrimenta ferat? non hoc certissima curae
Divinae pietas, oculi non cuncta videntis
Suggerit intuitus, nostri expendentis abyssum
Pulveris, et dubias certo pensare potentis
Subsidio, nullo victus discrimine curas.
Si necdum satis est quod dico; revolvite sacrae
Doctrinam legis: Christi signata cruore
Non minuit promissa fides: docet illa futuri
Primum Iustitiam regni, primoque beatas
Quaerere conatu sedes; quae carnis egestas
Postulat; indubia paret adiicienda sequela
Nutrimenta Deus; cuius non effugit altam
Aeterna in specula mentem quid nostra reposcat

Previous page

Next page