Pauperies: soli est fidei promissa ciborum
Annonaeque seges, proprio impromissa labori.
4 Dicite quale sibi pignus securius istis
Pollicitis spes nostra petit? minus integra nobis
Fatorum ignari signant diplomata reges;
Queis tamen est et plena fides, dubiumque resolvit
Obsignata semel tenuis membrana tribunal.
His igitur Christi assertis praeferre nocivas,
Incertasque hominum curas, mea semper abhorret
Relligio: parva infidis iactata procellis
Turba sumus, praesens, persaepe pericula passos
Erexit Deus: ancipitis super ardua fati
Nos pietas divina levat: quo crebrius ortis
Fluctibus urgemur, Coelum solatur egenos
Crebrius, et tumidos superant solatia fluctus.
Cur modo divinae vocis fugienda, frequenti
Prodigio firmata fides? ingrata parenti
Aethereo fieret soboles, si tutius illa
Duceret, ambiguos in victum admittere census.
Nuper apud Venetos crudelis saeviit urbe
Regnatrice fames; nullo hic numeravimus aere
Lustra duo; tamen elingui nec congruus ori
Victus, et ornandis cultus non defuit aris.
Nec mihi librandum curae est, generosa quod urges
Parthenope: non esse eadem tibi lucra gravandis
Munifice dextris; de quo nil dissero: solum
Hoc statuo: divinum homines quod nutrit ubique
Numen idem, nostros cura non impare casus
Temperat: haec hominum non est vis, noscere nostrae
Pauperiem coenae, cui mox inopina patronus
Fercula submittat, nec si cognosceret, illi

Previous page

Next page