Scripsit onus; gratusque tamen quamplurima nostrae
Commoda commisit fidei; patrimonia caetus
Cum renuat noster, quibus aestivalis aristas
Exanimat grando, castigataeque pruinam
Deplorant vites, vel deficiente stupescunt
Imbre, laboratis durata novalibus arva.
Quam melioris agri tua Caietane potitur
Fructu posteritas! fidei mercede fovemur
Caietane tuae: non fallent astra; sed aeque
Certabunt initi tecum pro faedere pacti.
Depositae Coelo curae miracula tellus
Difficilis credit; quod aves docuere Thienem
Nunc etiam mirantur aves: brutalis obesset
His nisi naturae ruditas, ultronea victus
Commoda, pennigeris avibus concredita quondam,
Solicitos ad cuncta homines didicisse dolerent.
Aereas certis licet accurata volucres
Legibus imbuerit natura; superna Thieni
Plenius annonae curam nescire revelat
Gratia: quod faciunt spatium per inane volantes
Naturae instinctu turmae, celestis adeptus
Lucis erat radio, minus observata Thiene
Sensa avium; Hyblaeas superans hac arte volucres.
Tantae luce spei postquam conclavibus, arctae
Infestis paupertati solvisse Thienem
Emicuit; sociosque nihil lanaria praeter
Praesidia, et librum precis asportasse diurnae;
Et qua munifico fuerant fautore penates
Instructi, sancta nil opportuna supellex
Delibata fuga; tunc clare excelsa Thienis
Omnibus exposuit, staret quo culmine virtus.

Previous page

Next page