E sociis uni ferrato tibia clathro;
Qui semel implicitum tentans absolvere dura
Crate pedem, tandem crudeli cedere ferro
Debuit, accepta fatali tibia noxa.
Hic accita statim curando strenua cruri
Dextera, sed subito visa est superare ministras
Plaga manus, nimiaeque artem succumbere noxae.
Non alium, fati haec procerum sententia: mortis
Arcendae superesse modum, nisi poplite mancum
Sustineat mutilo corpus, vitamque resecti
Cruris ab obsequio, ferrique a cuspide poscat.
Praeferturque chalybs fato: fuit altera ferro
Immiti praefixa dies, qua debuit aeger
Indubios mortis pede secto evadere casses.
Par letho ferrum: Lachesis nil forfice, serra
Mollior iratae: cui vel meditata ciebat
Sectio mortales gemitus: acerrima vitae
Spes tamen effecit, chirurgi ut dextra cruento
Commodior fieret crus abscissura metallo.
Nec solus sua fata horret: vitale premebat
Praesidium reliquos etiam tam triste sodales.
Sed magis afflictum potuit lacerare Thienem
Immodicus ferri rigor: aerumnosa paterno
Haec fratris pressura animo persuasit, acerbae,
Quam nequiit sanare manus Chironia, plagae,
Coelitus accita curam variare medela.
Nox erat; at cum purpureis Aurora capillis
Spectandam se prima dabit, quaesita secando
Dextra pedi, rigidi fuerat laevore metalli
Lethiferos molitura artus: cum forsitan artis
Instrumenta suae, leni chirurgus olivo

Previous page

Next page