Cognato in cultu quantus sit luminis osor.
Indomitum carni pectus! praeclarus honorum
Contemptor timuit, ne quid cognata sequestrem
Laederet haec animum pompa: et qui pectore toto
Insuavem humani fastus excluserat auram;
Dum consanguineos placidis deberet ocellis
Metiri vultus; cavit, ne lumine primum
Exceptus, posset puris illudere fibris
Naturae affectus, qui commendaret inanes
Laudaretque umbras: animumque ut laederet ater
Halitus, interno fieret crudele nitori
Supplicium: modicus purum velut inficit amnem
Pulvis, et obscurat clarum nubecula solem,
Et simplex atomo quovis pupilla laborat.
Affatus illi suasit natura benignos,
Gratia disuasit; vicit quae iura propinqui
Sanguinis, et carnis; cum certavisset amoris
Divini humanique ardor: magis ipse serenam
Ut coleret mentem; cognati umbracula fastus
Extimuit, nubes vitantem imitatus Olympum.
Hi, quamvis stupefacti omnes, sufferre Thienis
Subtractos poterant vultus, quod cognitus esset
Caietani animus; quem tunc insuavia pompae
Ludibria humanae, Coelique coegerat ardor
Herous, charos etiam vitare nepotes.
20 Sed quo alias lucem fuit aversatus aviti
Stemmatis excessu, postquam patris exuit haeres
Divitiis, fundisque animum, statuitque relictis
Censibus, aeternis totum se dedere curis;
Tecta domus posthaec nunquam repetita paternae
Significant: spernensque semel sua limina, semper

Previous page

Next page