EVTHYMIAE Liber Secundus 1
1. Felix, atque iterum felix, sua pendere norît:
Si Bona gens Hominum! Nullo munimine quamvis
Tecta sub aetherei mittatur luminis oras;
Non tamen est, genitam naturae lege malignâ.
Cur se propterea doleat: vulgoque Ferarum
Cur habiles plumas, innataque vellera, curuum
Aut capitis decus, et validos inuiderit vngues:
Omnia dum, varius quae rerum postulat vsus,
Instrumenta Boni, vitaeque operosa tuendae,
Praesidia in solâ, meliùs Ratione recepit.
Singula ne memorem, quae nobis plurima longè,
Commoda, tam pulchro caeli de pignora manant;
Anne parum, nostris hilarem quòd fingere vitam
Hinc licet auspicijs, nec auarae obnoxia sorti,
Ex se laetitiam sibi sufficit ipsa voluntas?
Fac, genus hoc vsquam mercis venire, beatum,
Hoc aliquo nasci terrarum limite germen,
Omnia maestitiae abstergens quod Nubila, puris
Cordibus aeternae inseribat. Thaumantida pacis;
Vllane te medij facies discriminis, vlla
Terreret series longarum immensa viarum,
Oppositaeque Alpes, tumidisque agitata procellis
Aequora; quin dulcem ad metam per saxa, per vndas,
Ipsaque Daedaleis per Nubila cursibus ires?
Vllane Lydorum abnueres aeraria regum
Muneris in tanti pretium spondere, futurus
Ilicet hoc vno diues, nullius egenus,
Terrenaeque ferunt sortis quôad iura, beatus?

Previous page

Next page