Inuitisque iuuet lacrymas praesumere Diuis?
Quae miseris aevi talis speranda voluptas?
Funestae quis amor lucis? Finire laborem
Non semel, et propero fungi, dum simplice, letho
Sit satiùs, quàm perpetuo tabescere luctu,
Totque subire, fluunt vitae quot tempor, mortes? 27
27. Et verò prae visa homines si damna, timendo,
Effugerent, aliquâ vel demum parte leuarent;
Non penitùs causae timor et rationis egeret.
Nunc crucient sese, et gemitu praecordia rumpant,
Si libet; haud tamen efficient, ne siue proteruus
Mercibus Eois Boreas; siue aspera sulcis
Inuideat grando: vnumque hoc vesana Futuri
Anxietas lucrum metuentibus afferet, vt sint
Bis miseri, et tantò plorent sua longiùs; aegris
Plùs quantò properant animis praeuertere fata. 28
28. Adde, quòd imprudens venturi temporis augu
Saepe fuit timor, et quamplurima fingere gaudet,
Nec caelo decreta, nec vllis debita causis.
Quae tibi sollicito quid tandem pectoris aestu
Voluere profuerit; nisi, somnia vana trementem
Vt certus dolor, et praesens aerumna fatiget?
Nonne vides, speculâ aerij qui montis ab altâ,
Nubibus admotae vel summo è vertice turris
Despiciunt vasti praeceps immane Profundi,
Offundente metu nebulas, plerunque labare
Gressibus, et, vis nulla licet concurrat, ad imum
Saepe sui solâ capitis vertigine volui?
Hoc trepidae mentis specimen: sic illa ruinas
Sponte facit, quas facturam se finxit, et ipso,
Abstineant vt fata manum, turbante pauore,
In formidatos detruditur anxia luctus. 29
29. Denique pro certo statuendum, plurima, tristi
Qua nos saepe metu, rerum discrimina, versant,
Plus praesumpta animo expectataque laedere, sensu
Quàm coram praecepta: Malis et mitiùs ipsis,
Instantûm quàm prouisu specieque Malorum,

Previous page

Next page