Mos erat: egressos cum contra in luminis oras
Luctisono gemitu, et flebilibus lamentis
Exciperent, nempe ad lacrymas, et funera natos.
Iure equidem. Tot enim momenta in singula duris
Casibus hic luitur perituri temporis vsus;
Protinus exortis vt si Mortalibus aeui
Tota sui fatique daret se forma videndam;
Crediderim, pauidos retro ad genitalia claustra
Ocyùs infausto raperent à lumine gressus:
Illius exemplo pueri, quem prisca Saguntus, [a] [ERROR: no link :] Plin. lib. 7. Histor. nat. cap. 3.
Vixdum luce salutatâ, genitricis in aluum
Expauit remeare, omen sibi cladis, eodem,
Primitiae Libyci Martis, quam pertulit anno.
75. Iratos igitur vitae, mortisque pauore
Attonitos iuuat his affari vocibus. Vnde
Tam noua, Mortales, animi discordia? Tristem
Hinc proferre piget; piget hinc dimittere vitam.
Iam miseram nimiùmque grauem; iam iustiùs aequo
Culpatis volucrem. Si manserit; aspera fertur:
Inuida; si fugiat. Qua vestris, dicite, possit,
Qua tandem Natura Malis ratione mederi?
Dum munus, Mala quo vitae simul omnia tolit,
Ceu summum, reliquisque Malum par omnibus vnum
Horretis. Cur vota sibi contraria pugnant?
Cur dolor est, citiùs causas transire dolendi?
Candida si fati series, optandaque molli
Tramite vita fluit; sit magnis gratia Diuis:
Carpite, io, laeti felicia munera, amiciam
Intempestiuo sortem nec laedite questu.
Sin alius rerum tenor, absinthique deunce
Obruit vnciolam blandi sors aspera mellis;
At gaudete, Mali quòd faex iam proxima fundo,
Nec longè est, tantos quae finiat, hora, dolores.
76. Verùm, age, nil miserum terreni corporis hospes
Vita ferat; quantum vel sic, rogo, mortis habendum
Munus erit, vitae quòd caelitis ostia pandens

Previous page

Next page