Matthiam Daniçic', qui segnem provocet hostem
Virtutum veteris satiùs cognoscere Señae.
Ille manu parva cum magno dimicat hoste,
Et victor multis caesis, multisque ligatis
Hostili in terra, praeda sat grande potitur.
Sed vix contiguum Scrissae pervenit ad aequor
Custodis ratium, cùm Turca, in proximo agentem
Accessit praeiens, Venetum erudiendo Thalassum
De casu, atque illo ducenda littore praeda:
Obsecrat occursum, qui tanta incommoda sistat.
Appellunt septem Venetae ad mea littora naves,
Captivantque meas, et praedam cedere cogunt;
Denegat hanc Daniçic': patria dum nactus ab Urbe
Succursum paulò post, navibus injicit ignem,
Cum Venetisque suas comburit: ne mare tandem
Alterutri faveat. Venetasque in littore turmas,
De praeda simul ac vita certare coëgit,
Et quos ense nequit fugientes, consecrat undis,
Sic justam victor praedam conducit in urbem.
Hinc inter Venetos Senonesque offensio major
Incrementa capit; licèt his mens nulla nocendi
Christicolis fuit: at Venetis suspecta veniret
Plùs semper Senonum virtus; ne forsitan olim
In maris imperium redeant de jure Liburni;
Quisque amissa dolet, sua quisque ùt parta tuetur.
Non ausus contra Señam procedere Passa,
Ad Kolapim vertit, Sissanamque impetit arcem
Antè lacessitam. Quàm lata est Savia tellus
Ad Kolapim flumen, quàm longa ad rura Turonis,
Nil nisi Thrëiciae video tentoria gentis.
O miseram, quam omni fiducia parte reliquit!

Previous page

Next page