Nunc genus et virtus vilescunt; dives honores
Accumulat: quocunque modo ditescere fas est;
Criminibus poenae, meritis sua proemia, desunt:
In melius nunquam morum mutatio transit.
Postremò metuam, ne sit fatalis et error
Scriptorum Sclavi, pro Slavi, nominis: unde
Nobilis eveniat cum tempore natio sclava.
Viderit et miserum cùm quis, putet esse Croatam.
Nulli etenim bona magna manent diuturna: cuique
Imponunt sub sole rei sua tempora finem.
Antè ego, quàm saevis fortunae mota procellis
Coepissem novisse malum, praesagia sortis
Adversae timida sensi colludere mente,
Exclamans; Vae orbi! venient cùm tempora; quando
Jura dabunt juvenes imberbes, commoda quaestu
Magnas et turpi capiet de lite sacerdos.
Haec à non multo prognostica tempore vera
Cernimus esse nimis. Prò tempora tristia! mores
Perversi! genti moestissima fata Croatae!
Fata adversa queror, duraeque incommoda sortis,
Et nimiùm durae: quae non mollescere possunt
Singultu, gemitu, lacrymis: nisi summus ab astris
Molliat illa Deus. Fatum quia novimus esse,
Quod Deus est fatus de quovis. Praeter at omnem
Spem Fortuna venit: nutu sed et ipsa superno;
In cunctis rebus mortalis ut invocet unum
Praesidium à Superis, cùm scilicet optima statȗs,
Semper amare Deum, ratio est, semperque timere.
VOS ergo Superi, rapido qui sydera motu
Perpetuò immensos facitis discurrere gyros,
Et media terram nullo fulcimine in aura

Previous page

Next page