Vertice, demittit pronum caput; altior illum
Despectat, qui limbo humilis prorupit ab imo.
His animadversis jam caetera sponte patescent.
Nam quoties rectis consurgit cruribus atque
Flexus hiat, quo crura apicem producta relinquunt
Usque magis, magis a sese distracta recedunt
Ipsa simul latoque magis panduntur hiatu.
Hinc, quoniam tenui flexu concluditur atque,
Qui purae densam luci disterminat umbram,
Margo jacet gemino crure interceptus, in ipso
Exortu, aut tenui si sistitur intervallo,
Ipse etiam tenuis spatio finitur in arcto.
Quo mage progreditur campisque patentibus idem
Excurrit procul, hoc etiam mage crescit eundo.
Nunc age[ERROR: no link :]7 palloremque deae jam nosce triformis,
Horrentem cono tristi dum projicit umbram
Aera per vacuum Phoebique intercipit ignes
Terrai moles intersita, terminat illam
Confuso incertus circum undique margine limes
Et lucem obscuris miscet pene umbra tenebris.
Hanc subit, hinc pallore genas perfunditur, ante
Quam penitus densa se Cynthia condat in umbra.
Ipse autem primum tenuis densatur eundo
Oris divini pallor, quia quo mage ad umbram
Accedit pene umbra, velut memoravimus ante,
Hoc etiam partem lucis de fronte minorem
Prospicit atque magis ferrugine tingitur atra.
Cumque procul superas se tantum attollit in oras
Cynthia Telluremque imam procul alta relinquat,
Ingenti spatiique et temporis intervallo
Ante umbram pallere deae nitida ora triformis
Incipiunt. Namque ipsa, altum dum assurgit in axem,
Distrahitur pene umbra aperitque patentia crura.
Atque[ERROR: no link :]8 utinam et nobis concederet auctor Apollo,
Quod terrae coelique licet mensoribus, atros
Ceratave super tela tenuive papyro
Ut calamo vates tractus signemus acuto
Seu radio in multa sulcos ducamus arena.

Previous page

Next page