Forsitan adveniet saeclis melioribus aetas,
Qua tu, qua Majae proles Cyllenius alti
Per spatium caeli, vobis famulante minorum
Multiplici astrorum turba, medii ibitis: istis
Auspiciis nil non promittere possumus. At tu,
Alma Venus, quam Vesta parens suspexit, et ipsi
Fors sibi praelatam doluit, dum nuper in oris
Aetheriis dulci comitata Cupidine Phoebum
Impetis, et dios tingis ferrugine vultus
Projiciens nigrantem umbram; salve Dea: salve,
O longum cupidis mortalibus expectata!
Non Paphos aut Amathus, non te jam celsa Cythera,
Idaliaeque domus capiunt. qua maxima terra est,
En tibi Pancheis adolescunt messibus arae
Undique; et auditas responsant litora laudes,
Qua se cumque undis aperit fluitantibus aequor.
Te modo spectatum, dum Phoebi irrepis in orbem,
Dumque iterum egrederis, per inhospita caerula missae
Memnonis ad sedes, Solisque cadentis ad oras
Illustres ivere animae; pars saeva Bootae
Frigora, pars Lybiae petiit nigrantis arenas.
Jamque aderunt; jam te foedantem vidimus umbra
Ora Dei. Interea vos Oceano patre centum
Nereides, cana pelagi genus aurea ducit
Si Venus e spuma, substernite puppibus aequor
Quae decora illius referunt: non Aeolus undas

Previous page

Next page