Per ludum, rupes quoties impulsa sonabat?
Scilicet et vates finxere hoc nomine Nympham;
Cui Juno hanc olim dederat Saturnia poenam,
Ut numquam posset non respondere loquenti,
Nec prior ipsa loqui. quae mox per prata vagantem
Dum sequitur Narcissum ardens, dumque ille sequentem
Deserit effugiens, tristem flens aegra repulsam
In tenues abiit sonitus; nec corpore Nymphae
De pulchro superest quidquam, nisi vocis imago.
Unde aliquis, dum per nemora et resonas convalles
Pan graditur formamque notans, positusque locorum
Observans, missum quae reddere cumque sonorem
Audierat; captum Nymphae vocalis amore
Credidit, et Cypriis contactum Pana sagittis.
Pan etenim primus non cera jungere tantum
Instituit calamos, gracilesque inflare cicutas
Arcadiae in lucis; caecas sed quaerere causas
Ille etiam rerum coepit, primusque reflexae
Pandere naturam vocis tentavit, et ortus
Ignotos reserare; tamen fortuna labori
Abnuit, haec servans annis melioribus. aetas
Aurea jam venit, claraque in luce videre,
Quae densis latuere diu submersa tenebris,
Cuncta licet. Phoebi nam quis Lunaeque labores
Aspiciens quatit aera manu metuitve nefandum
Exitium? vel, si magno concussa tremore

Previous page

Next page