Atque cavo non aeque sinu, qua turbidus imber
Tellurem ingenti sulco prosciderat, amplae
Atque viae partem rumpens, effoderat omnem
Amne locum hiberno. currum hac Menelaus agebat, 510
Concursus celerum devitans ille rotarum.
Nec minus Antilochus flectitque ac devius urget
Alipedes, cursumque sequax obliquat eodem.
Atrides timuitque, et clamans: Quo ruis, inquit,
Quo demens? currus inhibe: nimis arcta duobus
Est via. mox, expers spatio in majore pericli,
Praeterages: currus nunc curru impactus utrunque
Laeserit evertens. Menelaus talia frustra
Dicta dabat. stimulat magis et magis ille volantes
Acer equos, vox nulla velut venisset ad aures 520
Quam longus disci jactus, quem torsit in auras
Vir valido experiens robur juvenile lacerto,
Tam longe Antilochi bijugi effugere: retrorsum
Traxit equos retinens Atrides. sponte remisit
Ille sua cursum, metuens ne offensus equorum
Mutuus et currus utrique everteret, ipsos
Sterneret excussos et foedo in pulvere, pulchrae
Dum nimium celerant succensi laudis amore.
Isque adeo Antilochum tumido sic increpat ore:
Antiloche, o hominum, quotquot sunt, pessime, dī te, 530
Ut meritus, perdant; falso quem dicere Graji
Prudentem soliti. sed certe praemia victor
Haud referes, fraudem ni ejures. talia fatus,
Hortatur bijugos alacri sic voce morantes:
Ne mihi, ne segnes consistite: cura dolentes
Ne teneat. genua ante illos defessa pedesque
Deficient, quam vos. ambo illi nanque juventae
Expertes, longum nec gnavi ferre laborem.

Previous page

Next page