Huc vectus, parvaque manu, fundo eruit urbem,
Vastavitque vias late, perjurus equorum
Laomedon armenta viro quod pacta negarat.
At tibi nec praesens animus, sub pectore quidquam
Nec verae virtutis inest, pereuntque phalanges
Nequidquam e Lycia ductae; nec te reor ullo
Pugnantem auxilio Teucris fore; non, tibi triplo,
Quam quod inest, majus si ad praelia robur inesset. 770
Nanque mea domitus dextra mittere sub Orcum.
Haec ille: at contra Sarpedon talibus infit:
Tlepoleme, ille urbem vertit, quam perdidit ipse
Laomedon, bene qui meritum vesanus acerbis
Increpuit dictis, nec equos dedit, orbe profectus
Longinquo in Phrygiam quos propter venerat heros.
At tibi nunc vulnusque a me, letumque paratum
Esse ajo. hoc domitus telo, magnam mihi laudem
Victori, ast animam tristi dabis ocyus Orco.
Haec ubi dicta, manu extollens contorsit uterque 780
Fraxineam totis connixus viribus hastam.
Hastae una ingenti fugiunt stridore per auras.
Sarpedon jugulo telum defigit in ipso,
Et mediam rumpit cervicem cuspide ahena.
Transfosso nox densa oculos nigra tegit umbra.
Tlepolemus laevum petiit femur. aerea cuspis
Acta intus duris infixa est ossibus: at rex
Caelicolum gnato mortem pater arcuit atram.
Haud mora, divinum e mediis Sarpedona telis
Sublatum manibus moerenti corde ferebant 790
Affusi circum socii. gravis hasta dolore
Immani miserum premit alto in vulnere fixa,
Dum trahitur; mentem cui nemo advertit, acutum
Ulli cura fuit nec telum evellere pendens

Previous page

Next page