Lumina ni advertens divūm pater, atque hominum rex,
Palantes caeli summa vidisset ab arce.
Qui dirum subito intonuit, magnaque coruscum
Intorsit fulmen dextra, terramque sub ipsis
Percussit Diomedis equis: tum, sulfure late
Accenso, horrendum se fundens flamma reluxit. 160
At consternati curru cecidere sub alto
Cornipedes. fugere omni variata lepore
Nestoreis lora e manibus; conterritus ipse
Corde senex pavido, Diomedem affatur; et, hinc te
Proripe, ait, Tydide; et equos ad litora verte,
Dum licet. iratus laudem negat ille deorum
Nam pater, huic hodie dexter favet: cum volet, idem
Post decus et nobis magnum feret; ulla virorum
Nec potis est summo virtus pugnare Tonanti.
Haec Nestor: contra Tydides: vera profecto 170
Ista, senex: mihi corde dolor sed tristis in imo
Ardet. Trojugenas inter nam verba frequentes
Cum faciet, sese jactans hoc improbus Hector
Dicet: Me viso, Diomedes tuta petivit
Castra metu fugiens tremefactus. terra dehiscat
Tunc mihi, et indecorem Stygias demittat ad umbras.
Talia Tydides: contra Neleïus heros.
Nam quid ais, magni proles fortissima Tydei?
Nec dicet, nec, te ignavum si dixerit Hector,
Dardanidis, Teucrisque fidem, Troumque pudicis 180
Conjugibus faciet, quarum atro in pulvere fortes
Marte tuo domiti nuper jacuere mariti.
Sic ait; inque agmen fugientum protinus egit
Cornipedes. Teucri telis, magnoque sequuntur
Clamore. ante omnes crista caput hirtus equina
Magnis Tydiden sic vocibus increpat Hector:

Previous page

Next page