Nam quid ais? tibi quis mentem, Saturnie, dirus
Versat amor? Ida in summa nudoque sub axe 380
Quid si divūm aliquis videat nos forte cubantes,
Atque aliis narret superis? qua fronte reverti
Caelicolum ad sedes tunc possem conscia probri?
Verum, ita si placitum, si fert ita corde voluntas,
Est thalamus tibi, quem Vulcanus condidit, aptans
Postibus ille seras solidis. quin pergimus illuc
Et somnum in clauso petimus de more cubili?
Tum sic altitonans, caelo qui nubila densat:
Ne dubita, divūm neu quenquam, Juno, verere,
Aut hominum: auratam cogens denso aëre circum 390
Sic tibi ego nubem offundam, quae pervia nulli
Sit visu; haud ipsi, qui perspicit omnia, Soli.
Haec ait: ac placidae pariter dat membra quieti
Stratus humi: alma thorum tellus, mora nulla, recentem
Submisit, gramenque sinu foecunda profudit
Suaveolens, densum, lotumque, crocumque rubentem
Flore novo, et violas, et purpureos hyacinthos.
At nubes fudit se circum pulchra repente:
Auratis fulgens radiis, sudoque nitebant
Rorantes caelo passim per gramina guttae. 400
Sic divūm pater atque hominum rex ardua supra
Gargara, perdomitus tandem somnoque, dolisque
Conjugis, oblita carpebat mente soporem.
Quem simul ac toto sopitum pectore sensit
Somnus, continuo ad naves descendit Achaeas;
Nuncius et veniens Neptuno, talibus infit:
Laetus nunc fer opem Danais, Neptune, parumper
Et saltem fessis laudem praebere decusque
Ne dubita: ignarus rerum, victusque sopore
Dum jacet, ille mea domitus vi, et conjugis arte, 410

Previous page

Next page