Nunc habeo, sed te solum, Stoppine Magister,
Teque, Pater Merline, mihi propono modellos,
Queis componendi genus hic riuscire solebat:
Vos, queis aeterna acquistata est fama per orbem,
Este, precor, faciles praecursoresque viaggi,
Quem caram versus nunc intraprendo Cucagnam.
Non me laudis amor sic imbriagat, ut optem
Quae scribo in nitido stampari, ut vestra, libello;
In Ventarolis mihi bastat ut illa legantur.
Namque almeno meis hoc versibus avanzabo,
Ut me alzem a terra palmum, si non datur ultra.
Est in secessu longo sinus, unde Cucagnae
In lontananza incipiunt se ostendere montes,
Cum queis neque nimbi, nec habent che fare pruinae,
Non coelum ingombrant nebulae crassique vapores;
Felices nimium Montes, a vertice quorum
Usque ad radices, seu mavis dicere faldas,
Mille locis plenae bollunt macaronibus ollae,
Qui semper istradam facile ingolare relinquunt,
Parmensi Caseo intrisi lardoque colantes,
Si tibi, dum montas, non sit grave pandere boccam;
Pianuras circum et colles et flumina cernis,
Totque maraviglias, ut bramosia godendis
Luminis ad primum veniat grandissima colpum.
Nam simul ac carae toccasti littora terrae,
Cum sellis trovantur Equi briglisque paratis,

Previous page

Next page