Fabula si dederit fastidia ineptior, uno
Castaneae pelluntur morsu. Ecce unde paratur
Ingens solerti questus: modo strenuus ausis.
Nosti quantus honos vino est, et gratia: multum
Intererit, quali tu severis ordine vites.
Si jaceant humiles, modico potieris Iaccho.
Contra, proceras si adjungas vitibus ulmos,
Felici cornu vindemia laeta sequetur.
Nec placuere morae: veteres excindere vites
Perge statim: post recta ad normam linea totum
Metet agrum, et recto dispostas ordine gnavus
Insere pampineas ramis felicibus ulmos.
Talia nostrates mirentur forte coloni;
Plena tuis sed cum lacubus musta ire videbunt,
Heu! frustra alterius carpant ingentia dona.
Neve interjectas spatium quod dividit ulmos
Tu spernas: illic quamcumque intersere ruris
Copiam, olus, lapathum, radices: ubere fetu
Omnia provenient: tu gnavus parcito nulli.
Flore peregrino, fructuque est nobilis herbae
Non vulgare genus: crocei sunt floris honores,
Nullus odor, tereti speciesque simillima disco.
Ad solis cursum toto se vertit Olympo,
Inde datum nomen, solis dixere coronam.
Floreus ille cucurbitulae quasi semina discus
Multa tulit, tenui quae alia inclusere latebra
Et molem, et numeros aequantia semina arenae.
Gallinis, pullisque haud ulla est gratior herba, aut
Qua magis altilium pinguescant saecla volucrum,

Previous page

Next page