Fabula me terret. Domini communis eodem
In stabulo bos cum segni vivebat asello.
Incepit bos. Proh! vitam toleramus iniquam
Ambo! Ego ferre jugum, et curvo damnatus aratro.
Verbera dura pati, et dorso tu pondera ferre.
Admordere novam raro conceditur herbam.
Stat mihi servitii duras abrumpere leges,
Et, quo sollicitant Libertas, Gloria, Virtus,
Ire. Mihi bellum placuit. Sunt arma mihi, sunt
Vires. Divitias mihi bello, et sceptra parabo.
Tu sequere in partem praedae, imperiique vocatus.
Abnegat auritus. Solus praesepibus ergo
Erumpit bos, atque viam arripit. Obvia casu
Fit turba ingens. Incurrit bos impete magno
Praelia facturus teterrima. At agmine ab illo
Aptum forte locum quidam speculatus ad ictum
Transadigit cultro cervicem. Fusus humi bos
Infelix jacet: excoriatur: laetaque carnem
Turba vorat. Prudens mire gaudebat asellus.
Haec nova pro priscis, pro tutis vana sequutos
Fata manent, secum ajebat, fascemque ferebat.
Sic ego more meum prisco sapientius agrum
Exercebo satur, quam nondum experta sequutus,
Me temere ignoti mittam in discrimina casus.
Tu tibi habe tua: pro me alium et tibi quaere colonum,
Namque hortis excedo tuis ego. Vive, valeque.

Previous page

Next page