Praeterea (memini nam etiamnum, Marce) videre
Te puto malleolos olim, clavosque gerentem,
Et praeclara minantem oculis, vultuque, fabrisque
Omnibus assidue, pictoribus atque loquentem,
Nobilior nostris ut posset scena theatris
Constitui, velisque intendi aulaea superbis.
Quorsum pertinuit tuus hic labor improbus? Horis
Ut peragi posset vernacula fabula binis.
Quid, postquam acta est? Num cui laetius, atque beate
Propterea magis est? Ubi nunc est illa voluptas?
Verum, quandoquidem scenam conscendimus, audi.
Fabula vita hominum est. Conducta resigno coactus
Vestimenta, et personam depono. Quid ad me,
Imponar feretro seu Davus, sive Agamemnon?
Quare cur vehementer contendam, atque laborem,
Si, quaecumque mihi fuerit fortuna, obeundum est?
Sumptibus in fundum periturum parcere sani est;
At stulti, vano fructum sperasse labore.
Quae illuc respiciunt, ut non, quia fluxa brevisque
Conditio vitae est, mortales turpiter omnes
Dispereant, ipsos se se sub funere flentes;
Verum ut rebus in humanis teres atque rotundus
Gaudia non nimio quaeram fugiamve labore.
Quae cecidere, utcumque feram: praesentibus utar
Ut mox dilapsuris: at labentia circum
Non valde indigner: si circum turba aderit, non
Declinem: soli sola inter vivere tesqua
Si cadat, haud graviter tolerabo, praecipue si
Non dedignetur nostros Pimplaea recessus.

Previous page

Next page