Hoc nostri reperire, hoc insanire medentes
Dixerunt. Utri, Maecenas, credimus horum?
Proximius visne ad speciem tu accedere veri?
Nil usquam insano propius, geminumque poetae
Comperias meditatus, quam si nomine claro
Philosophus majori aliquis de gente Deorum,
Lumina cui vitrum, dextram cui obarmet amussis,
Aggressus laevo educit, conflatque cerebro
Orbem terrarum, et magni primordia Mundi,
Caeli templa, auras, solis jubar aureum, et astra:
Mox homines, pecudumque genus creat, alituumque
Dat volitare gregas, et pisces nasse per undas,
Omniaque ad certae normam delirat amussis
Circino aberranti captus, miseraque Mathesi.
Nempe quia arte valens, fortunatoque labore
Simiolus vafer, et, si Diis placuit, quoque acutus
Parva tempus acu, celeresque notaverat horas!
Heu! monstri cerebro quid non ebullit in illo!
An Chaos antiquum, an quidquid jam fabula mendax
Audet in historiam, veteris deliria saecli,
His rerum monstris conferre ex parte valebis?
Philosopho ergo eadem, atque eadem est sapientis vati.
Quippe pari indigestarum ex farragine rerum
Per contraria tot, per inepta volutus uterque
Informem expromit post haec fastidia fetum.
Atque id amicorum est quod dicimur ore poetae,
Parvarum instar apum, per florea prata volantes
Huc illuc puros libare, et ducere succos,
Hyblaeoque cavas distendere nectare cellas.

Previous page

Next page