Essent deliciae, quorum et peccare pudore
Deterrer. Adhuc memori quam pectore servans,
Maxime Ragniadum, te flebo! Quis mihi reddat
Sorgiadas geminos? Quis te, miserande Basille?
Illum aetate gravi, immatura hos morte peremtos!
E numero hoc plures restant, longumque supersint!
His non dissimiles, arcto mihi suaviter usu
Cogniti amicitiae, quos non laudare necesse est
Laudatos alibi, et nostrae nil laudis egenos.
Hoc in convictu ingenuae incrementa Minervae
A libris quaesivi, Graeca, Latina diurna
Nocturnaque manu vigil exemplaria versans,
Usque novis condire operosus prisca repertis.
Inde bona olim fortuna non pravus abuti,
Inde etiam adversam didici lenire ferendo,
Haec me sponte sua tamen, et nil tale parantem
Addicunt Satyris, cum audere aliud quoque possim.
Quippe sodalitio in praeclaro dum optima quaeque
Audio, et egregiis scriptoribus insto legendis,
Sanis assuevi stomachum. Idcirco modo nostra
Vulgarem natura nequit perferre libellum,
Atque homines mire aversatur, et odit ineptos,
Quotquot odorata est. Vix, si narravero, credas,
Quantum ego quotidianas has fastidio faecis
Urbanae formas, quis nulla est mica salis, queis
Stupea saecla hominum, lapidique simillima gaudent,
Audio dum noctes ergo atque dies, videoque
Nil praeter stulta, inconcinna, amentia, vana,
Communis veluti sensus longe exul abisset,

Previous page

Next page