Et quam debellanda supersunt, collige, monstra.
Obtrectatorum primum genus acre caveto,
Invidia exagitat stimulis quos atra malignis,
Et quos vile odium subitas accendit in iras,
Inventisque velat praebere recentibus aurem,
Quod neque sic pueros doctor, nec anicula nutrix
Instituit, sed sunt dediscenda omnia, quaevis
Imberbes a barbatis didicere magistris,
Tanta est segnities, caecaque superbia mentis!
Atqui irrisorum longe est damnosius agmen,
Qui omnia in incertum revocant. Hae praelia plena
Luce agitat, tacitaque cohors haec noctis in umbra
Insidias struit, et semper nocuisse laborat,
Vitandus grex, et nulla lustrabilis unda.
Quid quod et unanimes censu venisse sub isto
Saepe solent dulcis frater, Cosintius acer,
Naris et emunctae, Lucaeque a moenibus ille
Seu doctor, seu tu mavis, Etruscus Aruspex?
At tibi par cantare, et respondere paratus
Non hercle imbellis vulgares intulit ictus,
Vulnera neu fecit levia. Hosne tibi ulla potestas
Exorare datur, sociasque adjungere vires?
Suadeo, et expugnes: nam animas neque candidiores
Usquam terra tulit, nec postera proferet aetas.
Sed vos, o moniti, vatem ne spernite, amici.
Jam satis est risus: jam salsis parcite rixis:
Gratia nunc coeat, nunc fidas jungite dextras.
Fallor, an evenit? laetor, plaudoque libenter.
At tu, ne, Francisce, putes, me poscere pacem

Previous page

Next page